Dawny obóz Szarych Towarzyszy

.....

.

Elia została wprowadzona do pomieszczeniu. Towarzystwo kompanii odpowiadało jej w umiarkowanym stopniu, nie mogła jednak nic poradzić w zaistniałej sytuacji.
- Tak, mam pytanie. Czy mogę dostać pióro, inkaust i pergamin? Chciałabym wysłać list.
Mimo kiepskich warunków nadal się nie poddawała. Nie zamierzała pisać do brata, bardziej prawdopodobne było wysłanie kruka do Królewskiej Przystanii. Ona i jej brat byli jak na razie jedynymi dziedzicami Orlego Gniazda, miała więc nadzieję, że ktoś zainteresuje się przekazanymi wiadomościami...

.

Gdy tylko służący przyniósł wszystko, co potrzebne było do sklecenia odpowiedniego listu, Elia odebrała od niego przybory i usiadła przy stole. Brak towarzystwa w tej chwili jak najbardziej jej odpowiadał, choć perspektywa spożycia kolacji wraz z dowódstwem Szarych Towarzyszy odrobinę ją przerażała. Postanowiła skupić się więc na dokumencie, który miał zaraz rozkwitnąć niczym atramentowy kwiat na leżącym przed nią kawałku pergaminu.
Zamoczyła pióro w inkauście i przyłożyła końcówkę do pergaminu, kreśląc zdecydowanymi ruchami zamaszyste litery. Była dobrym kaligrafem, jednak w tej chwili nie liczyła się forma dokumentu, lecz jego treść.

Do Króla na Żelaznym Tronie
Uprzednio przeprosiwszy za prostotę mojej wypowiedzi jak i brak należytego wstępu, muszę poinformować Tron o moim porwaniu. W tej chwili przetrzymywana jestem w obozie Szarych Towarzyszy, którzy najwyraźniej wykazują chęci wymiany mnie na odpowiednie przywileje.
Nie muszę chyba wspominać, że Dolina zawsze była lojalna wobec Tronu i nie zamierza zaniechać swojej polityki. Chętnie otrzymałabym też wiadomości o poczynaniach mojego brata.
Proszę o realizację mojej prośby.
Z wyrazami szacunku

lady Elia Arryn

Prawdziwa prośba ukryta była jednak między wersami. Elia oddała list służącemu wraz z sygnetem, który zdjęła z palca. Chłopak szybko zniknał za drzwiami.
Miała nadzieję, że Bailey wyśle kruka z zapisanym przez nią pergaminem do Królewskiej Przystanii. Chciała, by król dowiedział się o jej sytuacji i interweniował. Zastanawiał ją też brak odpowiedzi Nikolaia. A może wysłał do niej kruka, jednak Szarzy Towarzysze go przechwycili? Nie wiedziała, co myśleć.

Nad ranem w obozie rozległ się zgiełk. Towarzysze zaczęli zwijać obóz. Ze swojego namiotu wyszła Elia w towarzystwie strażnika. Razem z nim podeszła do Bailey'a i zapytała.
- Co robicie? Co się tu dzieje? Idziemy gdzieś?
- Pani zwijamy obóz i wyruszamy, gdyż dostaliśmy nowe zlecenie.
- Gdzie jeśli można wiedzieć?
- Wybacz lady, ale to na razie nie zostanie Ci wyjawione.
Po kilku godzinach obóz był już zwinięty i kompania wyruszyła.

Post edytowany za złamanie punktu 2.10 z regulaminu.

http://kostnica.eu/roll/5421c1f743559/  4/6 Sukces dla Eli, Magnus może i większy, ale Arrynówna ma sztylet, którego nikt nie raczył zabrać.

http://kostnica.eu/roll/5421c2fe56428/  6/6 Triarcha Vhassar po otrzymaniu listu natychmiast wyruszył z Volantis i wraz ze swoją konnicą szybko odnalazł najemników, aby uderzyć na ich obozowisko.

Jechali już od dwóch dni. Nadchodził wieczór i poczęto rozkładać obóz. Uwinięto się z tym w mgnieniu oka i gdy słońce znikło za widnokręgiem wszyscy byli w namiotach, przy ogniskach albo na wartach. Do namiotu Elii wszedł Bailey.
- Wyjdź. - rzekł do strażnika
- Widzę, że kładziesz się spać pani. Pozwól, że umilę Ci wieczór. - jednym susem był już przy niej i zaczął się dobierać do ciała pod zwiewną suknią. Elia starała się bronić i sięgnęła po ukryty w fałdach sukni sztylet. Ludzie z klanów go nie zabrali, a najemnicy później zrezygnowali z przeszukiwania jej. Olbrzym nie spodziewał się, że dziewczyna może posiadać jakąś broń, pewny swojej przewagi zapewnionej przez posturę i siłe zapomniał o ostrożności. Warto było zobaczyć zdziwienie w jego oczach, gdy sztylet wbił mu się między żebra. Najpierw raz, a później szybko drugi i trzeci. Dziewczyna odepchnęła go wtedy i spróbowała się cofnąć, jednak potknęła się, co skutkowało upadkiem trzy kroki dalej. Magnus jedną ręką złapał się za bok uciskając rany i podszedł powoli do dziewczyny. Wolną dłonią chwycił ją za gardło i uniósł w powietrze, Arrynówna jednakże wciąż ściskała w ręku sztylet, który ostatkiem sił wbiła w gardło Bayleya. Mężczyzna zakrztusił się krwią i odrzucił już nieprzytomną dziewczynę na bok, po czym padł martwy na ziemię.
W tym momencie wokół obozu rozległo się granie rogów. Dowiedziawszy się o szansie na zdobycie dobrego sojuszu z Norvos i na prośbę wnuka, Triarcha Malaquo Vhassar poprowadził jazdę Volantis za najemnikami. Większość piła przy ogniskach lub wygrzewała się w namiotach, dlatego pomimo wart jeździe udało się podejść dość blisko, zanim ruszyli do szarży...
- Obalić namioty! Spłoszyć konie! - Krzyknął Triarcha

BITWA

5950 najemników VS 4000 konnych Volantis

http://kostnica.eu/roll/5421cd8a81997/ Szarża 19 + 3 za zaskoczenie = 22 (110%)
http://kostnica.eu/roll/5421cf02b9161/ Konie/Namioty 20 (100%)
http://kostnica.eu/roll/5421cd9819b1c/ Najemnicy 15 - 1 pozbawieni dowództwa (70%)

Warty podnoszą szybko alarm, Szarzy Towarzysze budzą się w namiotach i chwytają za broń, ludzie siedzący przy ogniskach też zrywają się do walki. Na nieszczęście obrońców nie wszyscy... Kilku nie orientuje się co się dzieje lub jest zbyt pijanych, aby walczyć. Jazda Vhassara natomiast uderza w obóz z pełną mocą wycinając warty i wbijając się wgłąb. Żołnierze powalają wszystkie namioty jakie stają na ich drodze, wykluczając znajdujących się w środku wojaków na kolejne minuty, a także płoszą konie, przez co w obozowisku zapanował jeszcze większy chaos. Jeźdźcy nie okazują litości, wkrótce najemnicy nie mają innego wyjścia jak poddać się lub uciec.
Ginie 2500 najemników i 182 jeźdźców z Volantis, reszta Szarych zostaje wzięta do niewoli lub ucieka. Kompania zostaje doszczętnie rozbita...

PO BITWIE
Gdy bitwa została zakończona, a jeńcy skuci, żołnierze zajęli się przeszukiwaniem obozu. Wkrótce odnaleźli Arrynównę.

Elia myślała, że już nigdy nie opuści tego obozu. W myślach nazywało go szkaradnymi nazwami zupełnie nie przystającymi szlachetnie urodzonej pannie. Na szczęście po pewnym czasie usłyszała zbliżające się konie, brzęk stali o stal, krzyki ludzi. Mimo ogromnej chęci wydostania się z namiotu wiedziała, że jej sytuacja może się właściwie również pogorszyć.
Położyła się więc na ziemi i odchyliła płachtę namiotu na wysokości stóp nadchodzącej kompanii. Ze zdziwieniem odnotowała, że to obywatele Essos. I to chyba Volantis.
Właśnie w tym momencie usłyszała wyraźny odgłos zadzieranej płachty i poderwała się, gotowa do walki. Ale mężczyzna, którego twarz zobaczyła w otworze, tylko się uśmiechnął i zawołał po valyriańsku:
- Mamy ją!
Zdziwiona Elia obserwowała, jak do namiotu wchodzi właśnie sędziwy triarcha Volandis. Powitał ją w jej ojczystym języku Westeros, po czym spytał:
- Usiądziemy, pani?
Arrynówna mogła tylko skinąć głową. Jej rozmówca usadowił się jak najwygodniej, a jego straż obsadziła namiot.
- Zapewne zastanawiasz się, co to znaczy. Szarzy Towarzysze zostali przez nas pokonani. Nie zamierzamy robić ci krzywdy, przybywamy z rozkazu króla na Żelaznym Tronie.
Usta Elii ułożyły się w uśmiechu, gdy słuchała słów sędziwego triarchy.
- A więc król Odyn mi pomógł? Wysłanie listu było gestem ostatecznej rozpaczy. A jednak...
- Odyn już nie rządzi - przerwał jej Malaquo Vhassar. - Teraz na tronie Westeros zasiada mój wnuk, Daemon Blackfyre, Czwarty Tego Imienia.
Dziewczyna z zaskoczenia głośno wciągnęła powietrze. Nie spodziewała się niczego takiego. A więc była rebelia? Czy w takim razie Dolina jest bezpieczna?
- Och... - wykrztusiła tylko.
Malaquo przywołał naglącym gestem ręki jednego z żołnierzy.
- A teraz, pani, jeśli pozwolisz, ten oto szlachetny człowiek zabierze cię z obstawą do twojego dziadka. Na pewno się ucieszy, widząc cię zdrową i żywą.
- Nie! Muszę popłynąć do Królewskiej Przystanii! - krzyknęła z przejęciem. Nie teraz, nie teraz...
- Ależ pani, twój dziadek będzie się martwił...
- Napiszę do niego, proszę cię tylko, panie, byś nie wysyłał mnie do Norvos. W tej chwili jestem potrzebna w Westeros.
Stary triarcha zmarszczył brwi, skinął jednak głową.
- Jak sobie życzysz.

// zt