Otwarte morze

Po kilkunastu minutach od rozmowy z Eileen kapitan dał sygnał, by podnieść żagle i ruszyć na otwarte morze, kierując się w stronę Gulltown. Mężczyzna co jakiś czas spoglądał na dziewczynę, którą zdecydował się zabrać na swój pokład. Była całkiem ładna, a przede wszystkim bardzo młoda. Nie miała szans w starciu ze starszym i silniejszym od siebie mężczyzną. Ta myśl dodawała mu pewności. Wkrótce po wypłynięciu kazał jednemu z marynarzy przyprowadzić Eileen do swej kajuty. Kiedy chłopiec już to zrobił, kapitan go odprawił.
-Boisz się mnie, dziewczynko? - zapytał. Czuł, że jest lekko przerażona. To było po niej widać, mimo że najprawdopodobniej starała się to ukryć i udawać silną. Mężczyzna wstał i nalał wina, po czym podał jej kielich. -Masz, napij się... Powiedz mi, słońce... Byłaś już kiedyś z mężczyzną?

Młoda dziewczyna spędzała czas wpatrując się w morze i księżyc, który akurat był w pełni. Blady blask oświecał jej ładną twarz. W pewnej chwili zaczepił ją jeden z marynarzy i powiedział, że kapitan prosi ją do siebie. Nie podobało się to Daenerys, jednak bez słowa ruszyła za chłopcem z niepokojem. Stanęła przed starszym mężczyzną z większym niż wcześniej przerażeniem. Tutaj nikt by jej przed nim nie uratował.
- Nie, nie boję się... panie - powiedziała nerwowo, nie wiedziała do czego zmierza - S... słucham? Nie, nie byłam... panie... - zerknęła na kielich, nie biorąc go. Nie chciała pić, mógł jej tam coś dosypać - Ta rozmowa zmierza w złym kierunku, może ja pójdę...

Tak, jak podejrzewał, dziewczyna była dziewicą. Kapitan nigdy nie był specjalnie okrutnym człowiekiem, nie zamierzał jej gwałcić i w brutalny sposób wprowadzać w świat kobiet. Jednak miał ogromną ochotę zabawić się z nią trochę w lekki sposób, co już nie mogło być takie złe. W końcu czego ona oczekiwała? Że jej uroda nie zwróci uwagi mężczyzn? Kapitan wstał, zaszedł Eileen od tyłu i zdjął kaptur zasłaniający jej twarz. Wziął do ręki pukiel jej włosów i zaczął je gładzić. W obawie, że dziewczyna może uciec, złapał ją mocno w pasie.
-Masz takie ładne włosy, wiesz? Niestety nigdzie teraz nie pójdziesz. Najwyższa pora, byś dowiedziała się, jak to jest w świecie dorosłych dziecko. Rozbierz się. Pokaż mi, co kryjesz pod tymi szmatkami...

Bała się. Bardzo się bała. Bardziej niż kiedykolwiek indziej. Chwycił jej włosy, gdy ta wypuściła oddech przepełniony strachem. Chwycił ją w pasie, a po tej czynności na twarzy Daenerys pojawiło się skwaszenie, obrzydzenie. Miała ochotę go odepchnąć, jednak zbyt się bała, aby się mu postawić. Rozwiązała sznurowadła na swoim stroju, jednak nie ściągając go. Powiedziała cicho.
- Proszę... nie chcę...

Tego się nie dało znieść. Mężczyzna był coraz bardziej zniecierpliwiony. Nie mógł dłużej czekać, nie chciał bawić się z dziewczyną w kotka i myszkę. Kapitan ściągnął pewnym ruchem podróżny płaszcz, po czym szarpnął mocno za rękawy odzienia Eileen, doprowadzając do rozerwania się delikatnej tkaniny. Następnie pchnął ją przed siebie.
-Koniec zabawy, moja droga. Rozbieraj się, to nie są żarty. Tylko nie śpiesz się za bardzo... - zaczął się śmiać. To było całkiem zabawne. Młoda przestraszona dziewczyna i silny pewny siebie mężczyzna. Ciekawe połączenie.

Nie mogła dać się tak traktować - wiedziała to, jednak cóż mogła zrobić czternastolatka w obliczu postawnego mężczyzny? Szlochnęła cicho, łapiąc się dłonią za dłoń i powiedziała.
- K... kapitanie, nie tak się umawialiśmy... - powiedziała ze strachem - Dałam Ci wszystkie kosztowności, nie mam wobec Ciebie żadnego długu... zapłaciłam za rejs... zostaw mnie, proszę.

-Myślałaś, dziecinko, że kilka błyskotek spowoduje, że będę traktował cię jak księżniczkę? Nie ośmieszaj się... Jesteś na moim statku, na mojej łasce! Nikogo tutaj nie znasz. W każdej chwili mogę wyrzucić cię przez burtę i żaden z moich ludzi nie kiwnie nawet palcem, by cię ratować - powiedział szorstko. Miał dosyć już kaprysów tej smarkuli, zaczynała go boleć głowa i kompletnie zaczął tracić ochotę na dalszą zabawę. Nie chciał jednak dać za wygraną. Postanowił trochę zmienić taktykę. -Eileen, daj spokój. Pokaż mi cycki, a obiecuję, że cię nie skrzywdzę. Z dziewicami to żadna frajda... Jednak jeśli zdecydujesz się nie spełnić mojej prośby, będziemy musieli inaczej sobie porozmawiać - mówiąc ostatnie słowo, wyciągnął z kieszeni niewielki nóż.

Widziała, że kapitan zaczyna się denerwować. Po co chciałby zobaczyć ją nagą? Mało jest burdeli? Gdy wyciągnął nóż, czternastoletnia dziewczyna uznała, że nie ma wyboru. Odwróciła głowę w prawą stronę, aby na niego nie patrzeć i bez słowa opuściła swoje odzienie, ręce trzymając luźno. Wystraszonymi fioletowymi oczętami spoglądała na półki z drewna. Chciała mieć to jak najszybciej za sobą, jej ciało natomiast lekko drżało z powodu zimna.

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem, kiedy młoda dziewczyna bez słowa stanęła przed nim naga. Poczuł satysfakcję, że udało mu się do tego doprowadzić. Jego oczy od razu powędrowały ku dziewczęcym jeszcze piersiom Eileen. Choć jak na jej wiek musiał przyznać, że wyglądały całkiem imponująco. Kapitan wstał powoli z krzesła, nóż odłożył na pobliski stolik. Podszedł do nagiej dziewczyny i chwycił w swoją dłoń jedną z jej piersi. Nie trwało to długo. Po chwili odszedł od niej, nalał sobie pełny kielich wina i zamoczył lekko usta. Nagle roześmiał się.
-Dobrze, słoneczko. Dzisiejsza lekcja zakończona. Możesz już odejść. I zapamiętaj, co ci powiedziałem. Świat dorosłych jest brutalny i bezwzględny. Nie wszyscy mężczyźni są tak wyrozumiali jak ja...

Dziewczyna z trudem przełknęła to, że obcy mężczyzna ją dotyka. Cała drżała. Na szczęście po chwili było po wszystkim. ''Pierwsza lekcja? To co będzie potem?'' - sama nie wiedziała, ile będą płynąć, i co mężczyzna może jej w tym czasie zrobić... ze wstydem podniosła swoje odzienie, szybko się nim nakryła i uciekła z kajuty kapitana, szybko idąc do małej kajuty, którą jej wyznaczył. Od razu po wejściu położyła się na prowizorycznym łóżku i zaczęła płakać. Czuła obrzydzenie i obwiniała się za to, że dała mu się tak wykorzystać.

Dalszą część wieczoru kapitan spędził, popijając wino i czytając stare księgi. Trochę nudne, nieprawdaż? A mógł przecież spędzić noc z młodą, powabną i ślicznie pachnącą Eileen. Na szczęście jeszcze nic straconego. Statek miał jeszcze do przepłynięcia kawał drogi. Ranek nadszedł szybko, a kapitan jeszcze szybciej się wybudził. Śniło mu się coś, przynajmniej tak mu się wydawało. Czyżby to była naga Eileen skąpana w blasku księżyca? A może to było jej wspaniałe mokre ciało wystawione na promienie jesiennego słońca? W każdym bądź razie mężczyzna zaraz po przebudzeniu ubrał się i wyszedł na pokład, gdzie zobaczył młodą dziewczynę opartą o burtę statku. Podszedł do niej i objął w pasie. Jedna z jego rąk powędrowała pod ubranie Eileen, gdzie szybko odnalazł wcześniej widziane już piersi.
-To jak? Gotowa na kolejną lekcję?

Tej nocy z trudem usnęła, po kilku minutach płaczu. Obudziła się stosunkowo szybko, przetarła łzy i wyszła z kajuty. Oparła się o burtę, spoglądając w morze - chciała o tym wszystkim zapomnieć. Przerwało jej to objęcie w pasie i dłoń kapitana na jej piersi. Wzdrygnęła się, zaciskając swe dłonie na burcie. Z ciszą wysłuchała słów kapitana, odpowiadając cicho.
- N... tak... jestem gotowa... panie - rzekła zrezygnowana. Wiedziała, że nie ma szans z o wiele starszym i rzecz jasna o wiele większym od siebie mężczyzną.

-Od kiedy stałaś się taka posłuszna, co? - zaśmiał się. Wczoraj jeszcze miała takie opory przed zdjęciem kilku szmatek, a dziś, proszę, zupełnie inna osoba, taka uległa. Mogła z tego wyjść całkiem niezła zabawa. Mężczyzna wyjął rękę spod ubrań dziewczyny i oparł się o burtę tuż obok niej. -Dobrze. Zatem druga lekcja sprawdzi, jak dobrze potrafisz kłamać - puścił jej oczko. Już wcześniej pragnął zapytać ją o pewne sprawy, wydawała mu się całkiem ciekawą postacią, jednak jak do tej pory jakoś nie mógł znaleźć na to czasu. -Chyba że chcesz mi powiedzieć, że Eileen to twoje prawdziwe imię, hm? Czemu chcesz dostać się akurat do Westeros? I co zamierzasz robić w Gulltown? Dolina Arrynów to podobno nie najlepsze miejsce dla takich ślicznotek jak ty. Pełno tam dzikusów...

Westchnęła z ulgą, gdy mężczyzna puścił jej pierś i wyciągnął dłoń spod jej ubrań. Zmarszczyła brwi, gdy ten zaczął ją wypytywać. Zaczęła nerwowo ściskać burtę, musiała coś szybko wymyślić. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na kapitana, starając się mówić najbardziej wiarygodnie jak potrafi.
- Kapitanie... zapłaciłam Ci za przepłynięcie do Westeros, więc czemu się mną tak interesujesz? - uniosła jedną brew do góry, kontynuując - Ale jeśli tak bardzo Cię to interesuje, to proszę... nie mam powodu, aby Cię kłamać. Nazywam się Eileen, a do Westeros próbuje się dostać... w interesach. Cóż zamierzam robić w Gulltown? Sama nie wiem. To Wy tam płyniecie. Wiem jedynie, że muszę dostać się do Riverrun. A komplementy możesz sobie darować, mój panie... - odpowiedziała z nutką przerażenia w głosie, o dziwo nadal się go bała. Ale co mogło się zmienić po ostatniej nocy, gdy zmusił ją do rozebrania się?
Mówiła z przekonaniem i zawziętością, by sprawić wrażenie jak najbardziej wiarygodnej. Nigdy nie kłamała, ale chyba tym razem wychodziło jej to całkiem nieźle.

-Zbyt nerwowo ściskasz burtę. To cię zdradza - uśmiechnął się do niej. Na pierwszy rzut oka było widać, że coś mąci. Kiedy jesteś kapitanem po 30-stce, który od lat handluje pomiędzy dwoma kontynentami i spotyka się z różnymi ludźmi, od razu poznajesz, kiedy ktoś próbuje cię okłamać. -No dobrze, panno Eileen... Jakie interesy może mieć taka młódka jak ty? I dlaczego akurat musisz się dostać do Riverrun? Widziałaś je w ogóle kiedyś? Nic się tam nie dzieje, wszędzie tylko rzeki i lasy... Chociaż słyszałem, że mają ładne kobiety. Może cię przyjmą - po tych słowach przyciągnął ją do siebie tak, że ich ciała niemal się stykały. On patrzył jej w oczy i ona niewątpliwie czuła na swej twarzy jego oddech.
-Może i zapłaciłaś za transport, ale nie zapominaj, kto rządzi na tym statku - wycedził przez zęby. -Jeśli będę chciał, wyśpiewasz mi wszystko, co wiesz, rozumiesz? - dokończył, po czym puścił ją i chłodnym głosem rzekł: -Druga lekcja niezaliczona.

Spuściła wzrok w dół. Oczywiście, mężczyzna był od niej starszy i bardziej doświadczony - nic dziwnego, że rozpoznał kłamstwo srebrnowłosej młodzinki. Westchnęła po raz kolejny.
- Mam sprawę do tamtejszego maestra, nic więcej nie mogę rzec. To zbyt prywatne. Nie widziałam, ale słyszałam. Powinni mnie przyjąć, choć nawet na to nie liczę... zostanę tam tylko na kilka dni, dam radę, kapita...
Nagle przyciągnął ją do siebie, a ta z przerażeniem w oczach spojrzała na jego twarz. Drżała w jego objęciach, bała się, że ją skrzywdzi.
- Dobrze... Ty rządzisz, panie... - uległa, rzecz jasna i przeprosiła go. Wolno wycofała się do swojej kajuty, siadając na łóżku i rozmyślając. Chciała, żeby ta podróż już się skończyła... i to bardzo.