Szkoła gladiatorów w Mereen

Arena była świątynią dla Sitisa. Miejscem kultu, w którym oddawał Bogowi zemsty i gniewu należne ofiary. Walka stała się rytuałem mającym na celu zadowolenie wroga i odegnanie ciężaru leżącego na sercu... Walka dawała wytchnienie. Tego dnia przeciwnikiem był wielki Dothrak. Po piasku poruszał się zwinnie i szybko, a arkh w jego dłoniach wyglądał wyjątkowo groźnie. Jednak Dothrak bez konia jest kilkukrotnie mniej niebezpieczny, więc Sitis się nie martwił. Rytuał zaczął się od kilku markowanych ciosów włócznią. Chciał zbadać zwinność przeciwnika. Nie pomylił się... przeciwnik był godny. Jednak im godniejszy przeciwnik tym godniejsza ofiara dla Boga. Walka trwała długo. Sitis zręcznie unikał broni przeciwnika samemu szukając okazji do ukłucia. Wreszcie takowa się nadarzyła. Włócznia przebiła udo przeciwnika. Teraz Sitis wyszczerzył zęby i zaczął krążyć nad wrogiem niczym sep. Ten poruszał się coraz wolniej i wolniej... W końcu rzucił się jak wąż zadając pchnięcie za pchnięciem już po chwili przebijając obronę i zatapiając się w ciele. Krew bryzgała na piasek areny nadając mu przyjemnej dla oka szkarłatnej barwy. Choć przeciwnik już nie żył kolejne pchnięcia dalej następowały. Tłum wył z radości... Jak zawsze Sitis umoczony od stóp do głowy we krwi poczuł nienawiść do wszystkich ludzi. To nie człowiek na piasku powinien być celem dla jego włóczni. Celem powinni być Ci wszyscy ludzie traktujący innych jak rzeczy. Poczuł jak zawsze obrzydzenie, z powodu tego że jego rodzina też kiedyś do nich należała. Teraz jednak rozumiał i chciał się zemścić.

Wrócił do szkoły wraz ze swym Panem i innymi wojownikami. Ból spowodowany nienawiścią był tego dnia zbyt wielki. Podszedł do jednego z braci.

- Khor. Nie urodziłeś się w Mereen prawda? I nie urodziłeś się niewolnikiem? Opowiedz mi o tym kim byłeś dawniej. Czarne myśli mi ciążą i muszę od nich uciec.

Pierwsza poranna walka należała do Khora i szybkiego małego człowieka pochodzącego z Braavos. Po mimo małej budowy był szybki jak diabli. Khor wiedział, że nie łatwo będzie go zabić długim dwuręcznym toporem, który nie należał do szybko uderzających broni.
Z początku pozwolił przeciwnikowi zadać mu kilka ciosów, które przyjął na swoją zbroje. Wykonywał bardzo wolne ruchy toporem, jego rywal myślał, że to najszybsze ciosy jakie może wyprowadzić toporem, i to było jego zgubą.
Odsunął się za wolno, a energicznie wyprowadzony cios toporem rozciął go w pasie. Był zaskoczony, ale trupy nie mają prawa być zaskoczone. Wbił w niego czubek topora i uniósł na nim ciało małego gladiatora. Uderzył toporem o ziemie, a ciało zostało przepołowione.
Część publiczności zaczęła wiwatować ale niektórzy patrzyli na to z lekkim obrzydzeniem.
Khor uniósł topór i oddzielił głowę swojego przeciwnika od reszty ciała, chwycił ją za włosy i uniósł wysoko. Widowni bardzo się to spodobało.
Cyrk, ktoś umiera, ludzie klaszczą, a śmieć staje się rutyną. Dla nich to tylko kosztowna zabawa, ale to my płacimy życiami.
Upuścił głowę przeciwnika na ziemie i ruszył w kierunku wyjścia z areny.

Siedział w rogu i kończył właśnie obiad, sam do końca nie wiedział co je. Była to jakaś tania mieszanka zboża z ryżem. Nawet gladiatorów z trochę wyższej półki próbowano wykarmić jak najtaniej.
-Aż tak to widać. - Odrzekł, gdy usłyszał pytanie Sitisa.
-Urodziłem się wolny Sitisie, naprawdę wolny. Pochodzę z Klanów Doliny, nigdy chyba nie byłeś w Westeros. Moja rodzina miała tam własne ziemie, nasze, niezależne ziemie. - Odłożył miskę z jedzeniem i oparł ręce na stole.
-Nie lubię rozwodzić się nad moją przeszłością. Mój starszy brat objął władzę w klanie po śmierci ojca. A jego głupota doprowadziła do rzezi na naszych ludziach. Porwał się z motyką na słońce, ehh, prędzej niewolnicy wybili by tych pieprzonych Meereńczyków niż jakiś klan zająłby miasto.
-A ty skąd pochodzisz? - Zapytał spoglądając na Sitisa.

Gdy Sitis usłyszał wzmiankę o niewolnikach zdobywających miasto jego oczy się zalśniły. Słuchał dalej i potem rzekł odpowiadając na pytanie.
-Całe swoje życie spędziłem w murach tego miasta. Gdy byłem młody moja rodzina popadła w długi i została zniewolona. Nie mam też szans na odzyskanie wolności, dług mojej rodziny jest tak wielki, że nie zdołam go spłacić monetami zdobytymi przez wygrane. A dzieci niewolników na zawsze pozostaną w niewoli. Moja rodzina stoczyła się by nigdy nie powstać. Czy to sprawiedliwe? Czy do dobre? Czy to do czego nas zmuszają jest właściwe? Czy jesteśmy przedmiotami? Na te pytania chcę odpowiedzieć jednak widzę tylko krew. Krew która musi popłynąć. Jednak czyja to będzie krew tego mi Krwawy Bóg nie objawił.

Spojrzał w oczy Sitisa, widział chęć zemsty, zew krwi, który przez niego przemawiał był bardzo porywający. Nie porywał tłumów, nie był dobrym mówcą, ale miał cel i czuć było jego chęć do mordu, inicjatywę, która może pochłonąć innych gladiatorów, i nie tylko, wszystkich niewolników.
-Chcesz krwi przyjacielu, ale czy ta na arenie to nie za mało? Jest niemal za darmo, oni po prostu podają Ci człowieka, z którym musisz zatańczyć tak, żeby publiczności się podobało.
Prawdziwa krew jaka powinna spłynąć nie należy do gladiatorów, ani do żadnego z niewolników, kiedy arena zaleje się krwią każdego kto przyszedł podziwiać jej rozlew, wtedy będzie sprawiedliwość, której szukasz, wtedy zatriumfuje dobro o które pytasz. To do czego nas zmuszają to zwykła zabaw, rozrywka, jesteś jak kukiełki tylko umieramy naprawdę. Nie doszukuj się w tym jakiegoś poświęcenia i celu, bo takowy nie istnieje.

- Tak właśnie jest i walcząc marzę o tym bym mógł przebić tych, którzy do tych walk nas zmuszają. Jednak jesteśmy słabi. Żyjemy w strachu przed gniewem ludzi, którzy tak naprawdę nie mogą nas skrzywdzić. Wystarczyłoby by każdy niewolnik chwycił domowy nóż i poderżnął gardło swojemu Panowi, a już jutro nad Mereen zalśniłoby światło wolności. Jednak Oni tego nie zrobią... Są słabi. Ktoś musi dać im znak.
Powoli zatracał się w wizji mordu na strażnikach, rodzinie Pana, oraz wszystkich innych właścicieli niewolników. Jego serce zabiło mocniej, a oczy zaszły krwawą mgłą.
Zabij ich. Zabij ich WSZYSTKICH.

Sitis coraz bardziej zaciekawiał swoim zachowaniem Khora. Był żądny krwi, miał całkiem inne podejście do wielu rzeczy, ale łączyła ich jedna wspólna cecha.
Oboje chcieli wymordować swoich panów i wypuścić ludzi z niewoli. Różnica polegała, na tym, iż Sitis mówi o zrobieniu wielkiej rzezi, o mordzie i krwi, według niego liczy się głównie zemsta.
Z kolei dla Khora liczy się idea, nasienie, które kiełkowałoby w umysłach niewolników, idea w porównaniu do ludzi, może stać się nieśmiertelna.
Gdy w imię idei, w imię wolności i chęci obalenia panów niewolnicy zaczęliby się buntować, wtedy można poderwać naprawdę sporę powstanie.
-Gladiatorzy są pod ścisłym nadzorem wojsk Sitisie. Powiadasz, ze ktoś musi dać im znak, to za mało. Jeśli zaczniesz mord i zginiesz stłumiony przez straże, może i poderwiesz innych, ale to będzie za mało. Ludzie muszą mieć za kim iść, muszą mieć o kim opowiadać. Martwy gladiator, który zamordował kilku panów jest po prostu nieposłusznym niewolnikiem. Ale gladiator, który wyrżnie część miasta i zmusi władze do wprowadzenia armii, to już ktoś, za kim ludzie będą w stanie podążyć.
Potrzebujemy kontaktów między innymi niewolnikami, a póki co takich nie mamy, w każdej chwili możemy też zginąć na arenie. Gdybyśmy namówili innych niewolników i gladiatorów, zaplanowali całe powstanie, wtedy, cóż, wtedy miałoby to jakikolwiek sens.

Trzeba zasiać ziarno w sercach gladiatorów i zdobyć kontakty wśród niewolników spoza naszych murów. Pierwszym etapem powinno być pozyskanie poparcia ludzi przynoszących nam jedzenie. Oni służą u Pana w domu, mogą mieć kontakt z kimś kto wychodzi w miasto i mógłby przekazać wieść dalej. Masz jakieś pomysły jak się z nimi skontaktować? Jak porozmawiać?
Ogień nieco przygasł w oczach Sitisa dając nieco miejsca rozumowi jednak wizja mordu i zemsty stawała się coraz wyraźniejsza co powodowało, że głos Czerwonego Boga stawał się coraz wyraźniejszy...

Zaczął analizować pomysł Sitisa. Niewolnicy przynoszący jedzenie pewnie pałętają się w wielu miejscach, w których można zyskać poparcie dla naszej sprawy. Niestety podają oni jedzenie przez kraty, zatrzymują się raptem na moment i idą dalej. Na korytarzu są strażnicy, którzy natychmiast ich pogonią jeżeli zaczną jakąś rozmowę.
-Niewolnicy roznoszący jedzenie nie mogą od tak sobie z nami porozmawiać. Chociaż byliby świetni do przekazywania wiadomości między pozostałymi, a nawet mogliby przekazywać wieści poza arenę.
Najlepiej pozyskać przychylność medyków, większość z tych, którzy opatrywali moje rany po walce, to również niewolnicy. Strażnicy w większości stoją za drzwiami od komnaty, a to daje wiele możliwości do rozmowy.

Ten plan ma sens. Tylko któryś z nas musi dać się zranić. W tym momencie Sitis wyszczerzył zęby w nieprzyjemnym uśmiechu. To oczywiście da się zrobić. Kto wie moze zyskamy ich sympatię. Jeśli nie nie widzę naszego losu w zbyt jasnych barwach. Jednak nie mamy innego wyboru. My w tym czasie powinniśmy zyskać poparcie reszty gladiatorów by w chwili wybuchu buntu podążyli za nami.

-W takim razie, który z nas najlepiej nada się do przekonania gladiatorów? - Nie czekał na odpowiedź Sitisa i od razu rzucił swoją opinie.
-Czuć od ciebie zew krwi, który wytacza się na innych. Myślę, że powinni Cie posłuchać, zawsze możesz użyć nieco "brutalniejszych argumentów". Z kolei ja dam się zranić w następnej walce, przy dobrych wiatrach zabiorą mnie do medyka, a wtedy spróbuję go przekonać do naszej sprawy. Jeżeli medyk dogada się z nosicielami jedzenia, wtedy mamy już jakąś podstawową siatkę do wymiany informacji.

Sitis skwitował te słowa lekkim kiwnięciem głowy. Jego towarzysz miał rację. Trzeba obudzić prawdziwy zew krwi wśród innych braci.


Dzień się zakończył. Kolejny dzień walk na arenie ku uciesze tłumu. Kilkoro z braci nie powróciło do szkoły. Większość gladiatorów siedziała właśnie w sali jadalnej gdzie wspólnie spożywali posiłki. Przynoszono je w wielkim kotle. Kolejność w jakiej osoby dostawały się do kotła była ściśle zharmonizowana. Liczyła się siła. Ci pierwsi mieli szansę dorwać nawet jakieś ochłapy mięsa, ci z końca kolejki musieli bić się o resztki z dna. Nie raz osoby z dalszej części kolejki wszczynały bójki z tymi bliżej kotła by zyskać lepszą pozycję. Sitis był dość wysoko choć nigdy nie występował przeciw braciom. Awansował, gdy któryś z silniejszych gladiatorów zginął. Tak dzięki przetrwaniu był już całkiem blisko. Jedynie odpowiadał na zakusy osób, które chciały zdobyć jego pozycję.

Gdy już napełnił swoją miskę udał się w stronę grupy Dothraków siedzących pod ścianą. Byli to ludzie jednego z khalów, który porwał się na zbyt wiele i jego horda została rozbita. Tych których przeżyli sprzedano szkołom by mogli jeszcze raz zabawić publiczność. Nienawidzili Panów podwójnie mocno jak reszta. Byli dobrym materiałem na start. Ich przywódca był numerem jeden w kolejce. Wielki, potężnie zbudowany człowiek z bardzo długim warkoczem. Na arenie swoim arkhem przepołowił już niejednego nieszczęśnika. Co więcej miał około dwudziestu ludzi. Każdy z nich wart był przynajmniej trzech strażników. Ci ludzie spędzili całe życie na walce. Byli niezwykle skuteczni. Bezczelnie wszedł między nich i zasiadł na ławie między dwoma Dothrkarami, bezpośrednio przed twarzą mając ich przywódcę.
- Czego tu szukasz ?! Na pół zapytał na pół warknął wielkolud - Zemsty. Odparł Sitis rozsiadając się wygodniej. Na te słowa pozostałe przy stole osoby zareagowały gniewnymi spojrzeniami. Gotowi byli na znak swojego lidera połamać kości natrętowi. - Masz jakiś problem do mnie lub któregoś z moich ludzi?! Kolejne warknięcie - Nie na Tobie i twoich ludziach zemsty szukam tylko na tych, którzy zarówno mnie jak i Ciebie zakuli w kajdany. Zainteresowany? - Dlaczego miałbym słuchać kogoś słabszego niż ja? To Ty powinieneś słuchać mnie. - W takim razie przekonajmy się kto jest silniejszy.
Po tych słowach Dothrakowie wybuchnęli śmiechem. Następnie utworzyli krąg do którego wszedł ich przywódca oraz Sitis. Przeciwnicy chwilę krążyli po czym rzucili się na siebie. Sitis był zaskoczony tym ajk taki ogromny człowiek może wykazywać się taką szybkością. mimo, że był sporo lżejszy momentami miewał trudności z nadążeniem za przeciwnikiem. Blokował ciosy i próbował wyprowadzać własne jednak wiedział, że w takim zestawieniu nie będzie dane mu zwyciężyć. Musiał zdać się na fortel. Kolejnych kilka minut wymieniali ciosy. Wtedy wreszcie Sitis wpadł na pomysł. Pozwolił przeciwnikowi na trafienie się z brzuch. Ból był ogromny jednak przezwyciężył go i złapał rękoma rękę przeciwnika po czym rzucił się na plecy i pomagając sobie nogami przerzucił przeciwnika nad sobą. Zwinnie wstał na równe nogi i zanim Dothrak zdążył wstać rzucił się na niego. Okładał go pięściami. W końcu przeciwnik odepchnął go jednak Sitis poczuł już zew krwi. Ledwie przeciwnik powstał rzucił się mu na nogi i wściekle kontynuował okładanie leżącego nie zważając na ciosy uderzające raz za razem jego bok. W końcu Dothrak się poddał. Jego towarzysze spojrzeli z podziwem na Sitisa i w tym momencie do komnaty wbiegli strażnicy. Szybko rozpędzili tłum. - Obu do medyka, a następnie do karceru. Srogo zapłacą za ten występek. Nie będziemy mogli ich wystawić w przyszłym tygodniu. Pieprzone zwierzęta. Plując krwią Sitis pomyślał - Ziarno zostało zasiane...

Drzwi od areny otworzyły się, a słońce na moment oślepiło gladiatorów, wychodzących na arenę. Dzień miał się zacząć od walki grupowej, czterech na czterech. Khor trzymał się na uboczu, czekał na dobrą okazje i dopiero wtedy atakował przeciwników.
Publiczności nie do końca się to podobało, ale wiedział, że jeżeli da się zranić w walce grupowej, to może przypłacić to własnym życiem.
Wkurzają się, to dobrze. Moi Panowie pewnie też będą oburzeni, za karę wyślą mnie dzisiaj na pojedynek, nie wiedząc, że taki jest mój plan.
Walka grupowa dobiegła końca, przeżył tylko Khor i jakiś Dothrak. Pozostali polegli bądź dogorywali na piasku.

Za kilka godzin ponownie miał się stawić na arenie. Tym razem ubrał tylko skórzaną zbroję, aby zwiększyć swoją mobilność, w ręce miał okrągłą drewnianą tarczę i krótki żelazny miecz. Natomiast jego przeciwnik uzbrojony był w trójząb, jednak poza hełmem nie miał on żadnej zbroi.
Z początku Khor sprowadził go pod ścianę, jednak w pewnym momencie, gdy trójząb leciał prosto w biodro Khora, nie zrobił on uniku. Został ranny, z trzech otworów zaczęła sączyć się krew, a on nie mógł sprawnie się poruszać.
Poczekał na większy cios swojego przeciwnika, po czym zrobił przewrót pod jego bronią i przebił mieczem jego podbrzusze.
Walka dobiegła końca, a Khora zabrano do medyka.

-Kajdany oplątują nie tylko wojowników. - rzekł, gdy zauważył, że medyk który go opatruje, również jest niewolnikiem.
-Biedni, bogaci, silni, słabi, niewolnictwo nie wybiera, a jedyne co przed nim chroni to władza. - Skwitował staruszek, medyk był dosyć wychudzony, jednak widać było obwisłą skórę, co sugerowało, że kiedyś miał pokaźnych rozmiarów brzuszek.
-Wolność można tylko kupić, nigdy nie wywalczysz jej na tej swojej marnej arenie, więc nie staraj się, po prostu żyj. - Powiedział przemywając ranę.
-A co jeśli ktoś zechce zapłacić krwią? - Spojrzał poważnym wzrokiem na medyka, a ten lekko się przestraszył. Jednak nagle mina starca zrobiła się poważna i sroga.
-Uwierz mi chłopcze, gdybym miał siłę i broń, zabiłbym każdego Pana jaki stanąłby na mojej drodze.
-Możesz mieć ku temu okazje, jednak do tego trzeba cierpliwości i rozwagi, niewolnicy dostarczający jedzenie, przekonaj ich, a może dostaniesz swoją porcje zemsty. - Powiedziawszy to Khor opuścił komnatę medyka, a strażnicy zaprowadzili go do jego celi.

Sitis i Dothrak trafili od cel położonych obok siebie. Zostali nawet przykuci do tej samej ściany po przeciwnych stronach. W nocy, gdy było cicho mógł usłyszeć jego oddech. Pierwsze dwie noce były ciche. Sitis nie miał sił rozmawiać po karze wymierzonej przez strażników. Trzeciej zaś postanowił porozmawiać.

- Nie chciałbyś wrócić na Morze Traw? Uprzednio topiąc we krwi wszystkich tych słabeuszy dla których rozrywki walczymy? Dołącz do mnie i wspólnie utopmy ich we krwi lub zgińmy próbując. Twoi Bogowie na pewno nie są zachwyceni faktem iż jeździec leży na ziemi skuty łańcuchami. Wyszeptał Sitis tak cicho jak mógł będąc pewnym, że Dothrak usłyszy jego głos przez szczeliny między kamieniami. Po dłuższej chwili, gdy już zaczynał myśleć, że ten puścił jego słowa mimo uszu usłyszał słaby głos odpowiadający mu. - Masz rację mały człowieczku z zielonych krain. I nie brak Ci odwagi. Płonie w Tobie prawdziwy ogień. Zbijmy ich wszystkich. Rozerwijmy ich ciała na strzępy i rzućmy psom na pożarcie. Nie zasługują na lepszy los. Gdy Dothrak zaczął mówić o mordowaniu w jego słowa zaczął wplatać wyrazy ze swojego języka, wyrazy brzmiące bardzo złowrogo i krwawo. Sitis był zadowolony.



Sitisa i Dothraka powitały pomruki i nieliczne okrzyki. Wódź jeźdźców zabrał go do swoich ludzi i przedstawił go jako swojego nowego brata krwi. Sitis mniej więcej znał zwyczaje, więc wiedział że teraz zyskał pozycję w nowym środowisku. Jednak to dopiero początek pracy. Potrzebowali o wiele większej grupy gladiatorów by skutecznie walczyć. Trzeba było poszukać nowych grup. Wiedział też, że z nie każda może walczyć. Nie chciał przyciągnąć zbyt wielkiej uwagi no i też nie wszyscy szanowali siłę w takim stopniu jak Dothrakowie. Były osoby podobne do niego, zbite w kilka małych grupek, bez wyraźnego przywódcy. Jednak trochę bał się ich rekrutować. Kto wie być może któryś zdradziłby kuszony możliwością uwolnienia się i spłaty długu za taką przysługę. Kolejną byli korsarze. Ich można było przekonać złotem. Było też mnóstwo różnych niewolników pojmanych podczas walk prowadzonych przez Meeren. Ci byli całkiem niezłym materiałem, nienawidzili Panów i chcieli zemsty oraz wolności tym bardziej, że i tak nie mieli perspektyw. Dziwna była grupka ludzi z Wysp Letnich oraz dzikusy z Solthorys. Tych ostatnich częściej wystawiano jako egzotyczną atrakcję. Było ich niewielu i Panowie z jego szkoły nie chcieli ich tracić za łatwo. Tak wiele grup i tak wiele możliwości. Chyba trzeba będzie poszukać Khora i znim porozmawiać.