Ziemie pod Wysogrodem

Sayara wygładziła suknię. Z niewiadomych powodów zaczynała stresować się zbliżającym się spotkaniem z Danyalem Martellem, dlatego też postanowiła wyjść nieco wcześniej. Siedziała teraz na grzbiecie prężnego rumaka o umaszczeniu jelenim, czekając na księcia Dorne.
Będzie dobrze, to przecież tylko rozmowa... a on jest bardzo uprzejmy. - uspokoiła się w myślach, przejeżdżając opuszkami palców po szyi zwierzęcia.

Otrzymał liścik, szybko go przeczytał i zszedł do stajni. Osiodłał swojego zorsa i skierował się w stronę bramy. Ciekawe dlaczego chce mnie zobaczyć tak szybko.
W bramie znowu został zatrzymany, ale po krótkiej i burzliwej wymianie zdań strażnicy przepuścili go. Nie wiedział, w którym miejscu dokładnie zatrzyma się lady Lannister, ani czy w ogóle już przybyła. Ruszył więc powoli przed siebie. Zauważył ją po paru minutach. Nie widział jej twarzy, ale poznał ją po bujnych, złotych włosach. Spiął konia i po chwili już był przy niej.
- Pani... - uśmiechnął się.

Sayara podniosła wzrok na nadjeżdżającego Dornijczyka. Na jej ustach od razu pojawił się uśmiech, a wszystkie troski zniknęły.
- Książę. - powitała go wesoło. - Wybacz taki pośpiech, lecz zwyczajnie zyskałam nieco czasu, gdy dość szybko skończyłam rozmowę z moim bratem. Cieszę się, że nie przysporzyło ci to problemu, książę.
Ciekawe, co u Ordo i Alys... - odezwał się w jej głowie cichy głosik, ale szybko go stłumiła.
- Zmieniłam również Rosarium na konną przejażdżkę - kontynuowała wyjaśnienia - Ponieważ ogrody już zwiedziliśmy. Czy nie czas na coś nowego? Tereny wokół Wysogrodu również są warte podziwiania. - chwilę milczała, po czym stwierdziła, że dodanie kilku słów raczej nie będzie nieodpowiednie. - Zarówno, w Rosarium pozostawiłam brata z jego byłą narzeczoną. Nie chciałabym im przeszkadzać w rozmowie.

- Pośpiech nie był dla mnie problemem. Przyznam, że cieszyła mnie możliwość opuszczenia miasta. Wysogród, może i piękny, ale nie czuję się tu swobodnie. Zresztą, chyba każdy Dornijczyk tak ma. Najlepiej nam pośród piasków i skał. - westchnął - Oczywiście i u nas pełno jest wspaniałych roślin. Wszystkie niemalże rosną nad Zieloną Krwią, lub w Wodnych Ogrodach. Widziałaś je może, pani? Pod każdym względem przewyższają rosarium. - znowu na jego twarzy zagościł uśmiech - Ale dość już o mnie. Mieliśmy rozmawiać o podróżach. Powiedz więc coś o swoich, lady.

Sayara zaśmiała się cicho. Doskonale rozumiała potrzebę wyjścia poza mury miasta, która towarzyszyła jej niemal od zawsze.
- Nawet nie wiesz, książę, jak dobrze cię rozumiem. - westchnęła z rozbawieniem, ponownie gładząc szyję rumaka, na którym siedziała.
- Wiesz, książę, o ile zawsze marzyłam o zwiedzeniu świata, zawsze coś mnie powstrzymywało. W jakiś sposób boję się dalekich podróży i nie chcę zostawiać za sobą tego, co znane. - oświadczyła, z namysłem dobierając słowa. - Jeździłam po Westeros, poznając najprzeróżniejszych lordów, zwiedzając najpiękniejsze miejsca i po prostu ciesząc się wolnością. Gdy zobaczysz Mur, a potem Wodne Ogrody... - z jej ust wyrwało się ciche westchnięcie. - To jest coś wspaniałego, czyż nie? Tak wielu ludzi siedzi w swoich zamkach i nie wie, ile traci... - pokręciła z niedowierzaniem głową - A ty, książę? Podróżowałeś poza Wąskie Morze, prawda?

- Owszem. - przytaknął - Wyruszyłem na wschód. Widziałem wiele wspaniałych miejsc. O Volantis, Braavos, czy Yin już wspominałem, jednak to nie wszystko co dane było mi zobaczyć. Rhoynarskie ruin Sarhoy, czy Nowe Ghis nie są mi obce. Od Valyrii dzieliło mnie raptem kilka mil, a wiatry zagnały mój okręt do brzegów Sothoryos. - popatrzył na swoją rozmówczynie - Widziałem też Qarth, drugie, po Asshai największe miasto świata. W rosarium chyba o tym mieście przy Cieniu wspominałem? - zapytał, dalej patrząc na Sayare - Przemierzyłem też Złote Imperium Yi Ti i równiny Jogos N'hai. Zamieszkują je plemiona koczowników, poruszajacych się na zorsach. Tam złapałem mojego wierzchowca. - poklepał rumaka po karku - Tam bynajmniej nie zakończyłem swojej wędrówki, ale począłem wracać. Z portu Nefer, przez ziemie Ibbeńczyków, Braavos, do domu. - westchnął i kontynuował - To bardzo skrócona historia mojej wyprawy. Wprawdzie do doświadczenia "Węża Morskiego" Corlysa Velaryona i wiedzy Lomasa, zwanego "Obieżyświatem" wiele mi brakuje, ale już teraz potrzebowałbym godzin by opowiedzieć o każdym z miejsc, które odwiedziłem.Jeżeli zechcesz, jeszcze kiedyś zobaczyć się ze mną to z chęcią poopowiadam Ci, pani o najwspanialszych miejscach tego świata. Powiedz mi jednak, czy jest jakieś miejsce, które pragniesz odwiedzić.

- Jak ja niewyobrażalnie ci zazdroszczę, książę. - przyznała Sayara bez zastanowienia, uważnie obserwując rozmówcę. Mówił o podróżach tęsknie i z rozmarzeniem, jakby każde słowo na nowo przenosiło go do innej wspaniałej krainy. - To po prostu spełnienie marzeń. - westchnęła cicho i wbiła wzrok w dróżkę, którą bezwiednie podążali. - Pragnę odwiedzić wszystko, książę. Jeśli prosisz jednak o jedną nazwę, niechaj będzie to Asshai. Największe i, jak wielu mówi, jedno z najpiękniejszych miast świata.

- Piękno Asshai jest... specyficzne. - powiedział zamyślony - Jest ogromne, jednak w większości opuszczone. Nawet letnie dni są tam szare, a noce tak ciemne, że nie widać nic, prócz świateł w oknach. Ludzie chodzą w maskach i nie spędzają na ulicach wiele czasu. - ciągnął - Kamienie z których zbudowane jest miasto są czarne jak smoła i wydawać by się mogło, ze pochłaniają światło. Podobnie i wody rzeki Ash, ciemne, oleiste, martwe. Nie ma jednak wątpliwości, że miasto oszałamia, przytłacza. - przez chwilę milczał - Jednak, tu, w Westeros wielu miejsc nie miałem jeszcze okazji odwiedzić. Nie widziałem Muru, Północy. Dolinę zaś, tylko z oddali.

- Mur to jedna z najwspanialszych rzeczy, jakie widziałam. Nie jest piękny, ale imponujący. Niewyobrażalnie imponujący. - Sayara uniosła lekko kącik ust. - Nie da się go do niczego porównać. Niesamowita sprawa... jednak nie zabawiłam na Północy zbyt długo. Zdecydowanie bardziej lubuję się w ciepłych klimatach. - zaśmiała się krótko - Piękno specyficzne jest najlepsze, bo nie każdy je doceni. Trzeba się nad tym chwilę zastanowić i wtedy dostrzegasz to, co jest niewidoczne na pierwszy rzut oka.

- Powinnaś, pani udać się do Volantis i zobaczyć Czarne Mury. Niesamowity widok. - popatrzył w niebo. Słońce schodziło coraz niżej, a jego tarcza coraz bardziej ciemniała. - Jednak, cóż to? Już zmierzcha. Udajmy się może do zamku. Nie chcę, żeby twój brat się o Ciebie martwił. Na pewno też, czeka już na nas wieczerza.

- Czas szybko płynie w dobrym towarzystwie, książę. - Sayara uśmiechnęła się szeroko i nakierowała konia na odpowiednią drogę. - Myślę, że to dobra rada... chociaż Ordo może być zbyt zajęty, żeby się zmartwić. - przyznała z rozbawieniem. - Mam nadzieję, że zobaczymy się jeszcze?... - spytała ze szczerą nadzieją w głosie, zerkając kątem oka na swojego towarzysza.