Daleka północ

Ostatni etap zdobywania poparcia dzikich ludów był zarazem chyba najtrudniejszym etapem. Giganci... Jak przekonać przygłupich olbrzymów, żeby ruszyli za jednym człowiekiem?! A gdy jeszcze olbrzymy nie znają powszechnego języka, sprawa naprawdę się mocno komplikuje. Jedynym rozsądnym wyjściem z takiej sytuacji było zabranie ze sobą kilku Thennów. Oni mieli całkiem dobre kontakty z gigantami, a poza tym znali Starą Mowę. Tak więc do obozowiska zbliżał się Król za Murem wraz ze swymi towarzyszami w liczbie 10 (6 Thennów, 3 ludzi z Mroźnych Kłów oraz jeden najbardziej zaufany człowiek Stone'a). Przywódca Thennów podszedł do jednego z olbrzymów, który wydawał się nie być zachwycony zakłócaniem mu spokoju. Mężczyzna rozmawiał z nim w Starej Mowie, miał poprosić giganta o możliwość spotkania z ich najbardziej szanowanym wojownikiem.
Ja pierdolę... Wgniotą mnie w ziemię, chyba że będą w dobrym humorze, to wtedy najpierw zabiją, a potem wgniotą w ziemię.

Gigant rzeczywiście nie był zachwycony, gdy mali ludzie go zaczepili, ale część z nich należała do Thennów. Znali oni Starą Mowę i byli przyjaciółmi gigantów, dlatego też olbrzym zrezygnował narazie z wgniatania ich w ziemię i postanowił zaprowadzić do Wun Dara Mocarnego, największego wojownika gigantów. Po krótkim marszu przez obozowisko pełne wielkoludów zajętych swoimi sprawami i mamutów, znaleźli się w dość dobrze urządzonej jak na giganta wielkiej jaskini. Płonął tam duży ogień, a przy nim siedział Wun Dar. Olbrzym, który przyprowadził ich do jaskini podszedł do niego, chwilę porozmawiali, po czym zwrócili się do Thennów w Starej Mowie.
- Powiedz co cię tu sprowadza. - Przetłumaczył człowiek Theomara.

-Powiedz mu, że przychodzę do nich z pewną ofertą - zaczął ostrożnie Stone. - Przekaż im to, czego od nich oczekuję. Zaznacz, że to im się opłaci, że nagroda będzie hojna. Wspomnij o ciepłych ziemiach południa, gdzie mogą się osiedlić, o wspaniałych jaskiniach, górach i takich tam. Mogę zapewnić im bezpieczeństwo i lepszy byt. Przekonaj ich, że ten plan musi się powieść. Przecież wiesz, że wrony są słabsze niż kiedykolwiek były... Możesz też dodać, że zebrałem już wszystkie wielkie plemiona dzikich i że udało mi się pozyskać nawet was, Thennów. Ubierz to tylko jakoś ładnie w słowa, jeśli oczywiście możesz - Theomar mrugnął porozumiewawczo do przywódcy Thennów i czekał na dalszy rozwój wydarzeń.

http://kostnica.eu/roll/54034fa4a06c9/ 3 - 1,5 (giganci) + 1 (za Thennów) + 1 (zjednoczenie wszystkich klanów dzikich) + 0,5 (informacja o słabej NS, obietnica lepszego życia na południu) = 4

Wun Dar wysłuchał cierpliwie przemowy wodza Thennów, odpowiedział mu w swoim chrapliwym języku, po czym roześmiał się bardzo głośno. Thenn uśmiechnął się lekko i rzekł do Theomara:
- Mówi, że noce się wydłużają, a jego ziemie stają się niebezpieczne. Jego giganci ruszą z nami na południe.

Na granicy znanych ludziom ziem i Krain Wiecznej Zimy szalała straszna zamieć, śnieg tłukł niemiłosiernie, ale mimo to dało się dostrzec poruszające się w nim ciemne sylwetki. Nie mogli to być ludzie, żaden człowiek nie przetrwałby takiej zamieci, a co dopiero życia na tak dalekiej północy. Przez pokryte śniegiem pustkowia maszerowała na południe najstraszliwsza armia jaką widział ten świat. Posłuszniejsza niż nieskalani, silniejsza niż legiony Ghis i prawdopodobnie groźniejsza od sił potężnej Valyrii. Gdyby znajdowali się w okolicy ludzie, zapewne zwróciliby uwagę na niebieskie oczy członków maszerujących wojsk. Poza ludzkimi sylwetkami dało się dostrzec niedźwiedzie, wilki, cieniokoty, wielkie pająki i inne stworzenia, których oczy również wyróżniały się lodowym błękitem. Jednak szczególnie odznaczali się jeźdźcy, poruszający się na martwych koniach. Ich skóra była blada jak mleko, oczy błękitne jak lód i błyszczące jak gwiazdy. Odziani były w lśniące zbroje zmieniające się przy każdym ruchu, tak, że trudno było ich dostrzec, a u pasów przypięte były miecze z dziwnej, przypominającej lód substancji.