Fabuła naszego pbf

Rok 267 po lądowaniu Aegona Zdobywcy był 18 rokiem panowania króla Meralona z dynastii Targaryenów. Dla prostaczków było to kolejne 365 dni pracy w pocie czoła. Mężczyźni poświęcali swoje zdrowie i czas, by móc wyżywić rodzinę, kobiety rodziły w bólu i krwi, zaś starcy ustępowali miejsca młodszym pokoleniom. Jednak co sprawniejszy umysł, śledząc uważnie historię Siedmiu Królestw, zauważyłby jeden szczegół, który, jak się później okazało, miał ogromny wpływ na późniejsze dzieje całego Westeros. W tym bowiem roku na dworze smoczego króla pojawił się tajemniczy jegomość noszący imię Jurgen.

Młody mężczyzna nie wyróżniał się niczym szczególnym, jednak w dość szybki sposób udało mu się zyskać sympatię władcy. Już kilka miesięcy po swoim przybyciu został zaproszony w szeregi Małej Rady, by objąć urząd Starszego nad Monetą. Zaledwie dwa lata potem, gdy zmarł stary namiestnik, Jurgen otrzymał zaszczyt zastąpienia go w obowiązkach. Tak oto nikomu nieznany człowiek stał się drugą co do ważności osobą w królestwie. Nie obyło się oczywiście bez plotek i podejrzeń. Jedni mówili, że Jurgen jest bękartem samego Meralona, drudzy zaś twierdzili, iż pochodzi on zza Wąskiego Morza, a jeszcze inni, zapewne jacyś szaleńcy, byli przekonani, że jest on wysłannikiem samych bogów.

W rzeczywistości Jurgen urodził się w Końcu Burzy jako syn zarządcy zamku. Już od najmłodszych lat wykazywał się nieprzeciętną inteligencją i zdolnością logicznego myślenia. Wszyscy zgodnie twierdzili, że byłby wspaniałym następcą ojca, gdyby nie pewien przykry incydent, który wydarzył się w 21 dzień jego imienia. Jurgen, który od najmłodszych lat był zauroczony piękną Cassaną Baratheon, młodszą siostrą Lorda, postanowił wreszcie wyznać swoje uczucie. Niestety jako odpowiedź otrzymał kilka słów odmowy wypowiedzianych z politowaniem. Jakby tego było mało, rozmowę podsłuchali najstarszy syn Lorda Baratheona i młody Rosh Stark, który akurat przebywał w Końcu Burzy. Zaczęli się oni naśmiewać z Jurgena, robiąc niedelikatne uwagi o jego pochodzeniu i wyglądzie. Zazwyczaj opanowany młodzieniec tym razem nie wytrzymał i zapewne skończyłoby się to bójką, gdyby nie ingerencja samego Lorda Jelenia. Wysłuchawszy wszystkich uznał, że najlepszym rozwiązaniem będzie wysłanie Jurgena do Królewskiej Przystani. Ludzie mówili, że było to niesamowitą szansą dla zwykłego syna zarządcy, tym bardziej że Baratheonowie utrzymywali dość dobre stosunki z Targaryenami, krążyły nawet plotki o planowanych zaręczynach jednego ze smoków z Cassaną. Jednak zraniony i ośmieszony Jurgen widział w tym tylko próbę pozbycia się problemu, jakim był on sam.

Przez pierwsze lata Jurgen sprawował swoją funkcję nienagannie, nieraz wyciągając królestwo z kłopotów, ucząc się przy tym cierpliwości. Nawet ślub jego ukochanej z bratem króla nie zrobił na nim większego wrażenia. Zdawać by się mogło, że Jurgen zapomniał o dawnych urazach. Jednak im robił się starszy, tym stawał się coraz bardziej ponury i władczy. Zaczął budzić w ludziach strach, a w skrajnych przypadkach odrazę. Swoim nowym sposobem bycia zyskał sobie miano Gromowładnego. Smoczy król nie widział jednak w jego zachowaniu nic złego. Zmęczony wieloletnimi rządami i trawiony chorobą Meralon popadł w marazm. W 279 roku odszedł z tego świata, przekazując władzę swemu jedynemu synowi Odynowi. Niestety Odyn był jeszcze niepełnoletni, a zatem potrzebował on doświadczonego protektora. Jurgen, widząc w tym swoją szansę, objął urząd regenta.

Jednak mieszkańcy Siedmiu Królestw nie byli zadowoleni z takiego obrotu spraw. Nie podobała im się perspektywa sprawowania władzy przez słabego na umyśle młodego króla i jego zdziwaczałego doradcy. Niektórzy Lordowie, w tym Stark i Baratheon, uważali, że lepiej by było, gdyby rządy sprawował młodszy brat Melarion – Daeron. Jurgen dowiedziawszy się o tym, wściekł się i kazał przyjechać im do Królewskiej Przystani, by złożyć pokłon przed Odynem na znak lojalności wobec nowego władcy. Do stolicy przybyła jednak tylko głowa rodu Jeleni wraz ze swym najstarszym synem Rodrickiem. Jurgen, który w rzeczywistości ciągle rozpamiętywał dawne urazy, kazał zabić obu przybyłych gości. Gdy dowiedział się o tym młodszy syn Baratheon, Torrhern, bez zastanowienia zdecydował się podnieść chorągiew swego rodu. Mając wzgląd na dawną przyjaźń, Rost Stark obiecał udzielić mu swej pomocy. Jurgen widząc, że nie ma już innego wyjścia, postanowił poszukać sojuszników. Mamieni wielkimi obietnicami przywódcy rodu Lannisterów i Tyrellów zgodzili się stanąć po stronie korony.

Wkrótce połączone siły Smoków, Róż i Lwów zaatakowały Koniec Burzy. Oblężenie trwało kilka miesięcy, ostatecznie jednak armiom Starków i Baratheonów udało się obronić siedzibę rodu Jeleni. Mimo to walki nie ustawały, a ludzie na próżno wyglądali pokoju.