Sala tronowa.

Karchis jak co dzień udzielał audiencji w sali tronowej. Zawsze znalazł się jakiś chłop lub chłopka, którzy potrzebowaliby pomocy. Różnie niektórzy chcieli pomocy na w czymś na polu inni prosi, aby pomóc, im z bandytami i tak dalej, jak, to zwykłe problemy zwykłych ludzi. Jako Lord musiał pomagać swoim poddanym. Był ich wasalem. A sam zaś służył jako Wasal Tullych czego nie lubił. No, ale w końcu chłopów nie obchodzą takie rzeczy. "Wasal mojego wasala nie jest moim wasalem". Nagle do sali w czasie słuchania jakiegoś wieśniaka, który prosił, aby pozbyć się bandytów wpadł strażnik. Podszedł pod Freya ukłonił się nisko, po czym oznajmił.
- Panie przybył ponownie Sahar Bathor. Prosi cię o gościnę oraz o audiencję. Już zmierza do ciebie. Wpuścić go, czy ma stanąć na końcu kolejki?
Lord przeprawy siedział chwilę w zamyśleniu. Szybko mu, to poszło? Co on tam robił? Trzeba o wszystko wypytać szpiega. Może planuje jakiś atak. Ciekawym jest on człowiekiem.
- Wpuść go zaraz po tym człowieku. Zwykli ludzie mogą poczekać, a on nie jest zwykły. Ruchy wojaku.
Żołnierz ponownie się ukłonił i czym prędzej wybiegł z sali. Karchis zaś wysłuchał wieśniaka. Kazał jednemu z rycerzy zebrać dwudziestu ludzi i wyłapać bandziorów. Rozsiadł się wygodnie na tronie i czekał aż do sali wejdzie Bathor.

Bathor wszedł do sali. W rękach trzymał drewnianą szkatułę. Podszedł do tronu Frey'a i położył ją przed jego obliczem.
- Witaj Lordzie. Przyjeżdżam do Ciebie z podziękowaniami i pewną propozycją. W dowód mojej wdzięczności ofiarowuję Ci to. - otworzył szkatułę wypełnioną złotem - Myślisz pewnie czym sobie na to zasłużyłeś. Już Ci mówię. Po pierwsze ugościłeś nas kiedy podróżowaliśmy z północy. Po drugie dałeś mi informację, na której bardzo mi zależało. Dzięki Tobie już wiem komu nie mogłem ufać w mojej gwardii. Wiem, że przekupiłeś Kamala i o dziwo dziękuję Ci za to bo inaczej miałbym w oddziale psa gotowego zdradzić mnie za trochę złota. Nie dziwi mnie jednak, że mu to zaproponowałeś. Miałeś prawo chcieć wiedzieć coś więcej o swoim gościu. Proszę Cię jednak Lordzie abyś następnym razem zadawał pytania a nie przekupywał ludzi.

Siedział i słuchał Bathora. Kurwa mać. Jak on się o tym dowiedział? Marny szpieg z tego wojaka. Kurcze, ale wstyd. Nie miał pojęcia co odpowiedzieć, więc postanowił w ogóle się nie odzywać na ten temat. Musiał zmienić temat jak najszybciej. Pokazał swojemu słudze, aby wziął złoto i odszedł. Frey nigdy nie pogardzi monetami. Dzięki temu w końcu się bogaci.
- Dobrze, więc dlaczego chcesz abym udzielił ci audiencji? Wiesz, ale czas, to pieniądz ludzie czekają, aż kochany Lord ich wysłucha.
Jak zwykle zachował kamienną twarz. Na jego szyi można było zobaczyć medalion, który otrzymał wcześniej od dowódcy szarych towarzyszy.

Zauważył zdziwienie na twarzy Lorda. Miał jeszcze dużo do powiedzenia, ale nie mógł zabierać czasu na audiencje chłopom.
- Chciałbym zapytać czy udzielisz nam ponownej gościny. Drugą sprawę przedstawię Ci kiedy indziej. Zajmie ona dużo czasu ale nie będzie bynajmniej on czasem straconym. Może wieczorem?

Słuchach Bathora uważnie. Mówił, że zajmie dużo czasu, więc uznał, to za coś ważnego. Ciekawo co on tam chce mi powiedzieć.
- Dobrze dzisiaj wieczorem przyjdź na kolację. Każę służbie przygotować coś specjalnie. Jeśli mówisz, że to ważne A teraz wybacz, ale ludzie czekają.
Poprawił się na tronie odprowadzając wzrokiem Sahara. Następnie pokazała, by wpuszczono następnego człowieka, który chce pomocy.

Karchis Frey odjeżdżając do Królewskiej Przystani powierzył Pirytowi obowiązki lorda w Bliźniakach. Młodzieniec jeszcze nigdy nie był tak podekscytowany.
Nie mógł się doczekać rozpoczęcia audiencji. Ubrany w szykowny wams z wyszytym herbem Frey’ów wszedł do Sali i usiadł na tronie ojca. Prostaczkowie byli już w środku. Występowali kolejno to narzekając, to prosząc o ukaranie kogoś bądź obronę. Mijały godziny. Prawdę mówiąc Piryt nigdy nie myślał że to może być tak nużące.  Już prawie leżąc na tronie zerknął błagająco na maestra Eskela. Niemy wyraz twarzy młodzieńca mógł pytać „Jak długo jeszcze?”, „niech to się już skończy!”. Starzec z łańcuchem jednak nie zwrócił większej uwagi na młodego lorda, jedynie wysłał mu karcące spojrzenie. Piryt prychał i fukał pod nosem pokazując swoje znudzenie, robiąc na złość maestrowi.  Gdy kolejny poddany odszedł, chłopak zniecierpliwiony spytał:
-Ktoś jeszcze?
Zgłosił się jeden mężczyzna. Nie wyglądał na biednego. Miał na sobie skórzany płaszcz a u pasa miecz. Miał postawę i sylwetkę rycerza. Może nim był? Kto wie. Klęknął i zaraz po tym przeszedł do rzeczy. Ponoć banici napadli i zgwałcili jego żonę. Prawdopodobnie będzie musiał wychowywać bękarta. Jakie to smutne. Wyjatkowo zamiast maestra przemówił Piryt.
-Cóż, takie rzeczy się dzieją. Co konkretnie Cię tu sprowadza? Chcesz zemsty? Chcesz herbaty miesięcznej dla żony? Czy może nie masz komu się wyżalić? Jeśli coś z tych rzeczy- zapomnij. Mogę Ci jednak coś poradzić, naucz się posługiwać tym kawałkiem stali, który nosisz ze sobą. – Młody lord wstał.- To wszyscy?...No wreszcie.- Wychodząc z sali minął poddanego, który nie mógł wydusić z siebie słowa. Przez chwilę pomyślał, że być może zbyt surowo go potraktował. Ale czy nie taki powinien być lord?