Wrota (Zamek Pyke)

Po trzech godzinach nieprzerwanej wędrówki z portu Lord Harlaw wraz z ludźmi znalazł się pod bramą Zamku Pyke, ostoi rodu Greyjoy. Zsiadł z konia i chwytając za lejce spokojnie podszedł bliżej. Jeden z siedzących na koniach o nieco bladej twarzy i obfitym wąsie rzekł do Anstena:
- Panie. Na murach nie ma straży. Nikogo nie widać.- W jego głosie dało się słyszeć lekki niepokój. Ale wyspiarze wiedzieli, że Greyjoyowie nigdy nie wykładali wszystkich kart na stół.
- Poczekamy. Nie ma pośpiechu. Jest jedzenie, woda i oczywiście rum. Nie macie się czym martwić.- odpowiedział Ansten z zadowoleniem. Spojrzał po ludziach a następnie oparł się o swojego wierzchowca i po chwili mu się przysnęło.

Nikolaj wjechał przez bramy Pyke. Nie tylko on. Pod Kamiennym łukiem przemknęło 20 jeźdźców w rzędzie. Nie dało się ich nie zauważyć, płytowe zbroje z motywem macek pobłyskiwały w świetle porannego, mdłego słońca. Lord Nikolaj trzepotał peleryną na wietrze, a raczej bryzie niesionej od strony morza. Robiło się chłodno, Starkowie powiadają że nadchodzi zima - a pierwsze jej oznaki nawiedziły już wyspy.

Młody Kraken zsiadł z konia. Nareszcie w domu- pomyślał, poprawiając kołnierz z foczego futra na karku. Jego ludzie rozeszli się po zamku, jednak sam Greyjoy zwrócił się w kierunku kogoś, kogo spodziewał się spotkać już wcześniej- w porcie. Ansten Harlaw, we własnej osobie stał sobie jak nigdy nic pod bramą. -Witaj, lordzie Harlaw. Miło cię widzieć. - uśmiechnął się Nikolaj, po czym podał rękę druhowi.

Ansten odwrócił się i pierwsze co zauważył to pokaźny orszak na tle okrytej hełmem  głowy Lorda Nikolaja. Instynktownie wyciągnął rękę i cudem wpasował się w już oczekującą na uścisk dłoń przyjaciela. Nawet jeżeli nie poznał by go z twarzy to niewielu wyspiarzy stać na taką eskortę jak króla Żelaznych Wysp. Witaj Nikolaju- odrzekł Ansten częściowo uradowany. Nie spieszyłeś się z przybyciem- dodał jak zwykle aby zaakcentować ich dobrą znajomość.

Tak, trochę zajęło mi... pertraktowanie. - użył trudnego słowa z nadzieją że Ansten i tak nie zrozumie i nie zapyta z kim to tak Nikolaj pertraktował. Z żoną z którą obiecał wrócić?
Kraken rozejrzał się. Rico właśnie znikał we framudze bocznych drzwi, a on i Harlaw wciąż stali w przejściu. Gestem przywołał do siebie rozmówcę, po czym z uśmiechem na ustach zaproponował: -Może dokończymy tą rozmowę w sali wspólnej? Ściemnia się, a ja jestem głodny jak smok. Napić się czegoś też nie zaszkodzi.- poprawił kołnierz. Cały czas się obsuwa, cholerstwo.
Sługa odprowadził jego konia, i przejął hełm- także należący do Nikolaja. Zaś Greyjoy spoglądał beznamiętnie na Anstena, oczekując odpowiedzi.

Bez wątpienia- Ansten przytaknął na rzecz jak zwykle nieźle się zapowiadającej rozmowy. Przekazał gestem swoim ludziom aby weszli na dziedziniec gdy tylko brama się otworzy. Ponownie przeniósł wzrok na Nikolaja i jego orszak. A zatem chodźmy- dodał aby nie wyrzucać z siebie tylko dwóch słów. Złapał za lejce swojego wierzchowca i poczekał aż Nikolaj wyruszy w stronę dziedzińca.

Możemy iść. Jeszcze nie ogłosiłem ludziom że wróciłem, możemy sie napić w spokoju. - Nikolaj rzekł, rozglądając się. Harlaw wszedł na konia, zaś sam Kraken powolnym krokiem przeszedł w stronę sali wspólnej. Mocno tupał po zawilgoconej posadzce, aby się nie poślizgnąć. Liczył, że Ansten podąży za nim. Zaraz się napiją, najpierw jednak Nikolaj musi sprawdzić pocztę...

Ansten niespiesznie podążył za Greyjoyem. Przeszedł przez bramę, nie spuszczając oczu z dziedzińca. Musiał przyznać, że było tak jak zapamiętał. Z pozoru złowrogo i szaro, a po przekroczeniu progu w obserwatora uderzały oryginalnie wypełnione kwietniki z niespotykanymi na kontynencie roślinami- pomyślał Ansten. Z resztą jak za każdym razem gdy przybywał do zamku Nikolaja. Co on tym razem knuje. Nie jesteśmy pod ostrzałem politycznym innych rodów. Nie wiem czemu tak się zachowuje.- Harlaw zamyślił się. Ale ostatecznie nie ma na co narzekać. Greyjoy jak Greyjoy nikt go nie zrozumie- dodał w myślach, patrząc na Nikolaja.

Na horyzoncie rozciągała się ponad setka statków, na przodzie płynął Roland wraz ze swoimi ludźmi. Gdy tylko podpłynął do portu zaważył iż w zatoce jest prawie połowa Żelaznej Floty, widoczne Lordowie potraktowali poważnie jego wezwanie, a to bardzo poprawiło mu nastrój.
-Wina! - Krzyknął przechodzą na bakburtę. Po chwili podbiegł do niego młody żeglarz z kubkiem wina. Niestety niefortunnie dla młodzieńca statek przechylił się na fali, a wino powędrowało na odzienie Lorda.
-Przepraszam pa-pa-Panie, za-za-zaraz to wytrę! - Powiedział chłopak, w jego oczach widać było przerażenie.
-Spokojnie, nic się nie stało, to tylko wino. - Roland uśmiechnął się do młodzieńca, po czym wyjął miecz i uciął mu rękę, następnie chwycił go za gardło i wyrzucił za burtę.
-Ale nie lubię wina na moich ubraniach. - Poszedł do kajuty gdzie założył nowe szaty, pod którymi dla pewności ubrał kolczugę.
Gdy tylko statek przybił do portu wziął swoich ludzi i ruszył prosto do zamku.