Kruczarnia

Daemon nie orientował się w rozkładzie pomieszczeń w Casterly Rock, dlatego też poprosił jednego ze strażników o doprowadzenie go i jego towarzyszek do kruczarni, po czym podziękował mu i pozwolił wrócić do swoich obowiązków. Poza krukami był tam oczywiście stół z piórami, pergaminem i atramentem. Gdy znaleźli się w środku zwrócił się do Sophii:
- Pani, część chorążych twojego brata nie poddała się Tyrellom i Martellom. Walczą teraz z przeważającymi siłami wroga skazani na klęskę oraz śmierć. Możesz im tego oszczędzić, napisz do tych krnąbrnych lordów, aby złożyli broń i nie tracili życia na marne. Powiadom ich też, że nie jesteś już więźniem w Wysogrodzie, tylko przebywasz w Casterly Rock jako gość Lorda Ordo, pod opieką... przyjaciela. - Smok przerwał na chwilę przyglądając się dziewczynie. Zastanawiał się czy nie wymaga od niej zbyt wiele, dopiero co straciła dom i rodzinę, a on chciał aby przyjęła rolę Pani Krain Burzy. - Jeżeli to zrobisz, to przysięgam na honor Czarnego Smoka, że zwrócę ci twój dom w Końcu Burzy i zapewnię bezpieczeństwo.

Nie mała bladego pojęcia, gdzie i po co się udają. Szła nie odzywając się nic. Dopiero, kiedy usłyszała, dokąd pyta o drogę jej wybawiciel. Pozostało jeszcze tylko jedno pytanie, które niechybnie miało zostać rozwiązane. Odpowiedź kryła się w kruczarni.
To co usłyszała od mężczyzny. Nie wiedziała, co myśleć... Miał rację. To był fakt, ale mógł kłamać.
- Nie chcę, żeby ginęli na darmo. - powiedziała, po czym urwała na chwilę. - Jednak robią to z powodu swoich przekonań. - zebrała myśli. - Musisz zrozumieć, że nie mogę Ci ufać. Nie znam Cię. Poza tym... Ludzie przysięgają na honor, a nawet na własną duszę, ale potem i tak łamią dane słowo. Podejmowanie tej decyzji ot tak, byłoby głupie.
W głowie dziewczyny kłębiły się różne myśli. Zaprzeczały same sobie.

- Rzeczywiście Pani, walczą za swoje przekonania, jednak bezsensowna śmierć za przekonania, wciąż pozostaje bezsensowna. - Smok spojrzał dziewczynie w oczy. - Gdy przedstawiłem ci się w Wysogrodzie, nie zdradziłem ci swojego prawdziwego nazwiska ze względów bezpieczeństwa. Pozwól, że teraz to naprawię. Daemon Blackfyre, dowódca Złotej Kompanii i ostatni potomek Daemona I Króla, Który Dzierżył Miecz. Zapewniam cię, że można mi zaufać. Kompania, którą dowodzę nie złamała kontraktu nawet w najbardziej beznadziejnej sytuacji, a nasze motto nie bez powodu brzmi: "Nasze słowo jest dobre jak złoto". Niech twoi ludzie złożą broń, a Koniec Burzy wróci do swojej prawowitej właścicielki.

Trianna przysłuchiwała się rozmowie prowadzonej przez Daemona i Baratheonównę. Uznała, że jako doradca przyszłego króla powinna w jakiś sposób mu pomóc w tej sytuacji. Postawiła więc na racjonalne argumenty, które powinny przekonać Sophię.
Pani, lordowie z Ziem Burzy nie znają pełnej sytuacji, raczą się jedynie złudzeniami i wydarzeniami, które weszły już do historii. Czy chcesz, by ginęli, nie wiedząc, że to, co wybierają, niekoniecznie jest tym, co myślą, że wybierają? Nie są w stanie utrzymywać się długo, prędzej czy później wszyscy zostaną zniszczeni. Czy tego właśnie chcesz? Zatrzymaj ten chaos, póki jest jeszcze co zatrzymywać...
Miała nadzieję, że dziewczyna nie jest na tyle zagłębiona w rzece żalu, by nie przyjąć racjonalnych słów kapłanki.

Oboje mieli rację. Nie było dla niej z tym żadnego problemu, skoro to była szczera prawda. Przynajmniej ta część, w której zginą za darmo. Też wierzyła w jego tożsamość, ale wolała jeszcze trochę uważać. Braciszek pewnie postąpiłby zupełnie inaczej. Zawsze kierowała nim porywczość - pomyślała. Torherrn zawsze był porywczym mężczyzną. Dodatkowo nie lubił się poddawać.
- Zatem miło mi Cię poznać, Daemonie Blackfyre. - westchnęła - To prawda, właśnie teraz giną bezsensownie. Zrobię to.
Zaczęła pisać list, w którym opisała im dokładnie całą sytuację, rozkazałaby zaprzestali działań. Dopisała też coś, co mogłoby podnieść ich trochę na duchu, po czym wysłała list.
- Mam nadzieję, że to słuszna decyzja i... - spojrzała na Daemona - że dotrzymasz obietnicy mi danej.
Nigdy nie chciała podejmować takich decyzji, ponieważ to oznaczało, że będzie musiała się zmienić. Błogi stan już nigdy nie wróci.

Tak! Zgodziła się! Smok przyjął zgodę dziewczyny z radością, chociaż nie okazał tego. Widać było, że wciąż wahała się wysyłając listy, wciąż miała wątpliwości. Jej słowa potwierdziły jego przypuszczenia.
- Jak powiedziałem Pani, moje słowo jest dobre jak złoto. Pytanie jednak brzmi, jak dobre jest złoto? Ale znajdujemy się akurat w siedzibie rodu, który doskonale to wie. - Daemon lekko się uśmiechnął, rzadki widok gdy nikogo nie udaje. - Pora zobaczyć się z Lordem Ordo.

Złoto jest ciekawą substancją. Za łatwo się odkształca, działa na nie temperatura i ciśnienie, potrafi pokryć się osadem. Mimo wielu wad ludzie pokochali jego blask i wynieśli ponad wszystkie inne metale.
W Castelry Rock złoto było prawie wszędzie. A w nim Daemon i motto jego kompanii. Jak dobre jest złoto, skoro jego ulubiony ród, Lannisterowie, wcale nie słynęli z dobroci?
Trianna nie stawiała sobie takich pytań. Bez słowa ruszyła po zasłanej piórami podłodze kruczarni za Daemonem, który skierował się do Paszczy Lwa.
Bo złoto nie jest wcale lepsze od cieni.

Daemon po kolejnej rozmowie z Ordem i poznaniu jego planów wrócił do kruczarni, trzeba było powiadomić Visenyę, że nie musi już odwiedzać Pyke. Za Smokiem niczym cień podążała Trianna. Chciała o czymś porozmawiać, ciekawe o co chodzi. Gdy wysłał wiadomość zwrócił się do kapłanki:
- Wydaje mi się, że chciałaś o czymś pomówić. O co chodzi?

Podczas gdy Daemon pisał list do ciotki, Trianna stała przy drzwiach i ze spokojem wpatrywała się w tańczące po pergaminie pióro. Gdy chłopak złożył podpis na dole i wysłał wiadomość, odwrócił się do niej i spytał:
- Wydaje mi się, że chciałaś o czymś pomówić. O co chodzi?
Czerwona kapłanka zbliżyła się do swojego władcy i odpowiedziała swoim niskim, zmysłowym głosem:
- Wasza Wysokość, wygląda na to, że jak na razie wszystko idzie dobrze. Lord Ordo jest bardzo bystrym politykiem i dobrym strategiem, dlatego najlepszym pomysłem jest trzymać go przy sobie zadowolonego. Żelazne Wyspy powinny go na jakiś czas utysfakcjonować. Chciałam jednak porozmawiać o Targaryenach.
Kobieta nabrała głębszego wdechu i wyjaśniła:
- Jeśli Jurgen zginie, Odyn i reszta rodziny nie będą w stanie podjąć dobrej decyzji obronnej. Pokonanie ich stanie się pestką. Magia krwi może tu pomóc. Postawię pijawki, które uśmiercą Jurgena i innych twoich wrogów, jeśli taka będzie twoja wola.

Stojąca w drzwiach kapłanka podeszła bliżej, aby podzielić się swoimi przemyśleniami. Jej głos był niezwykle... przyjemny. Daemon czasami miał wrażenie, że nienaturalnie przyjemny i zastanawiał się, czy wszyscy słudzy Pana Światła mają podobne "zdolności" mające ułatwić kontakt z ludźmi. To co powiedziała mu o Lannisterze było prawdą, może i Ordo był przyjacielem, ale Daemon był pewien, że nie przełoży go ponad swoje interesy. Zaintrygowało go za to, to co powiedziała o Targaryenach i usunięciu Jurgena. Regent jest ponoć dobrym strategiem, chociaż obecnie sprawiał więcej kłopotów niż korzyści. Jednak mógłby być groźny w czasie bitwy.
- Jeszcze nigdy się na tobie nie zawiodłem Trianno, a usunięcie Regenta i dobrego stratega rzeczywiście ułatwi zdobycie stolicy. Jeśli sądzisz, że to zadziała nie widzę przeciwwskazań. Spotkajmy się za godzinę w mojej komnacie, nie powiem ci która to dokładnie bo jeszcze sam nie wiem, ale ludzie Orda na pewno wskażą ci drogę.

Czerwona kapłanka wysłuchała odpowiedzi Daemona. Gdy wyszedł, dokonała przeglądu przyrządów i składników, których używała jej kasta. Stół nadał się do tego idealnie. Odsunęła na bok ciężkie zwoje wyprawionego pergaminu oraz kilka błąkających się samotnie piór, po czym rozłożyła swój asortyment na blacie. Sprawdziła zawartość kilku buteleczek, po czym potrząsnęła jedną z nich, patrząc pod światło na mętne szkło, pod którym w wodzie wypełniającej pojemnik przewracały się czarne, oślizgłe istoty.
Zadowolona, schowała pojemniczki. Po dokonanym przeglądzie wyszła z kruczarni, pod drzwiami której kazała się zaprowadzić do komnat Daemona.