Komnata Królewska

Daemon z zadowoleniem minął strażników i wszedł do komnaty, w której zastał... swoją siostrę. Saphira stała na balkonie i przypatrywała się miastu. Zwiedzając zamek musiała dotrzeć też tutaj. Pomyślał, po czym podszedł do niej z uśmiechem na twarzy.
- Witaj siostrzyczko. - Powiedział, a gdy odwróciła się w jego stronę objął ją i pocałował. - Rozmawiałem z młodym Targaryenem, zrzekł się praw do tronu w imieniu swoim i swojego rodu. Teraz bawi się zapewne z nowym szczeniakiem w ogrodach. Całkiem miły z niego chłopak. Widzę, że zwiedzając zamek natrafiłaś na moją komnatę, a wkrótce naszą. Podoba ci się?

Saphira zawsze zaczynała wędrówkę z postanowieniem, że będzie to robiła systematycznie i w uporządkowany sposób. Ale zazwyczaj bardzo szybko jej plany były niweczone przez coś ciekawego, co całkowicie niszczyło jej plan zwiedzania. Tak było i dzisiaj. Zwiedzać miała parter, a jakimś cudem wylądowała w pokoju brata. A skoro już zawędrowała w takie miejsce, to aż szkoda było z tego nie skorzystać, więc po szybkim zlustrowaniu pokoju zadowolona poszła na balkon. W sumie patrząc na miasto musiała nieco odpłynąć myślami, bo nawet nie zauważyła wejścia brata, dopiero jego głos sprowadził ją na ziemię.
-Braciszek - uśmiechnęła się szeroko. - Bardzo. Tylko trochę w niej pusto...

Daemon uśmiechnął się do siostry, dziś był naprawdę wspaniały dzień. Najpierw Saph się zgodziła, później przekonał Odyna i nie musiał krzywdzić chłopca.
- Nie miałem czasu wiele tu dodać, gdy się wprowadzisz możesz to zmienić. - Smok zatanowił się, gdzie mógłby zabrać siostrę. - Może chciałabyś obejrzeć smocze czaszki, wiszące w sali tronowej? Chyba żadne z nas nie miało okazji, żeby się im dokładniej przyjrzeć.

-O tak! - klasnęła w dłonie. - W sumie chciałam dziś ją zwiedzać... tylko w jednym z korytarzy były ciekawe obrazy, no a potem już poszłam po schodach, które były na końcu i jakoś tak...
A nad wystrojem pokoju będzie się musiała poważnie zastanowić. Na pewno jakaś szafa, może i dwie. Komódka nie zaszkodzi. I biblioteczka. Dywan na podłodze, więcej świeczników... komnata będzie wręcz nie do poznania.

Na wieść o książkach Saphi wręcz ekspresowo zaciągnęła brata znów do jego pokoju. Przy okazji opowiadała jak cudownie będzie siedzieć na takim ogromnym smoku i jak niesamowite widoki będą w trakcie lotu. Gdy już dotarli na miejsce wdrapała się na bratowe łóżko i usiadła wygodnie patrząc wyczekująco na Daemona.
-Masz coś o smokach? I może o historii? I starych rodach! - nie mogła wręcz usiedzieć na miejscu tak była radosna.

Daemon nie sądził, że można tak szybko przejść z sali tronowej do jego komnaty, ale nie uwzględnił w swoich przemyśleniach napędzanej wizją nowych ciekawostek Saph. Gdy wciągnęła go do środka i wdrapała na łóżko, miał w końcu chwilę żeby złapać oddech. Spojrzał na siostrę z uśmiechem, po czym podszedł do leżących na biurku książek, żeby zobaczyć jak spisał się Wielki Maester. Znalazł tam trzy dzieła bardziej znanych uczonych Cytadeli dotyczące smoków oraz kultury i magii Valyrii, a także księgę pochodzącą z Volantis, również dotyczącą tych tematów, i... Daemona zatkało, trzymał w rękach dzieło mające co najmniej cztery stulecia. Autor księgi nie był podany, ale spisana była po valyriańsku i to w najczystszej formie tego języka. Najprawdopodobniej pochodziła z samej Valyrii.
- Biblioteka Targaryenów nas nie zawiodła siostrzyczko. - Powiedział siadając obok niej i pokazując jej książkę. - Może poczytamy razem, jak kiedyś?
Po tym pytaniu ułożył się wygodnie na łóżku, robiąc siostrze miejsce obok siebie, a gdy ta je zajęła zaczął czytać. Przekręcali stronę za stroną, pochłaniając coraz więcej ze starożytnej wiedzy, aż w końcu pogrążyli się we śnie...

Saphi obserwowała uważnie brata i doskonale widziała jego zdumienie na widok jednej z książek. Już po samej okładce widziała, że tom musiał być bardzo stary, jednak dopiero widząc język, jakim został on spisany uświadomiła sobie jak wiele lat musiał mieć. Na jego pytanie uśmiechnęła się szeroko i ułożyła się wygodnie tuląc do brata. Dawno już tak nie czytali... a przecież gdy byli mniejsi brat czytał jej niemal co noc. Nawet nie wiedziała, jak bardzo jej tego brakowało. Próbowała się skupić na treści, jednak po pewnym czasie oczy same zaczęły jej się zamykać i gdy je ponownie otworzyła przez okno wpadały już promienie porannego słońca. Saphira ziewnęła cichutko i spojrzała na brata, który jeszcze spał. Uśmiechnęła się lekko i pocałowała go w ramach pobudki.

Daemon nie mógł wymarzyć sobie lepszej pobudki. Otworzył oczy i uśmiechnął się do siostry.
- Dzień dobry siostrzyczko. - Powiedział, po czym odwzajemnił pocałunek.
Smok przeciągnął się. Zauważył księgę, którą wczoraj czytali i delikatnie odłożył ją na bok, była zbyt cenna żeby mogło jej się coś stać.
- Chyba niespodziewanie zasnęliśmy. Hmm... Wypadałoby się trochę ogarnąć i zjeść jakieś śniadanie. Spotkamy się za dwadzieścia minut w sali jadalnej?

-Dzień dobry braciszku...
Dopiero gdy Daemon odkładał książkę przypomniała sobie o niej. W sumie było jej aż głupio, że tak nieodpowiedzialnie ją potraktowali. Pomijając jej wiek i wartość, każdą książkę szanowała, a przecież tak mogła się łatwo zniszczyć.
-Chyba tak... którą sukienkę mam założyć? - tak, maltretujemy braciszka, na to pytanie nie ma dobrej odpowiedzi.

Daemon zastanowił się, to było podchwytliwe pytanie. Jeżeli wybierze jedną z sukni, siostra zapewne zapyta dlaczego akurat ta i tak dalej... Dlatego zdecydował się na chyba najlepszą możliwą opcję.
- Którą chcesz siostrzyczko, we wszystkim wyglądasz pięknie. Z całą pewnością mogę powiedzieć, że to ty zdobisz swoje suknie, a nie one zdobią ciebie. - Pocałował siostrę w czółko i wstał z łóżka.
Podszedł do szafy, przyjrzał się zawartości i wyjął czyste ubranie. Nie patrzył na rzeczy starając się zdecydować co założyć, bałagan był po prostu tak duży, że nie wiedział gdzie są spodnie, a gdzie koszule. Opłukał twarz w misie z wodą i zaczął powoli zdejmować kaftan oraz koszulę.

-Oj no wiesz braciszku... po to się pytam żebyś mi odpowiedział, a nie się wykręcasz... - zrobiła obrażoną minkę, ale zaraz po całusie roześmiała się wesoło, jednak na brata zwyczajnie nie potrafiła się gniewać.
Przeciągnęła się leniwie na łóżku i niechętnie wstała. Najchętniej poleżałaby jeszcze chwilę, no ale słońce jasno dawało znać, że była już i tak znacznie późniejsza pora niż ta, o której się zazwyczaj budzi.
-No wiesz co, mogłeś poczekać aż wyjdę - udawała, że zasłania oczy ręką i szybko wyskoczyła na korytarz, choć zanim zamknęła drzwi dało się słyszeć jej śmiech.

Po treningu z Jaimem Daemon odwiedził na chwilę kuchnię, skąd zwinął kielich z wodą i kawałek chleba, po czym przeszedł się jeszcze po zamku. Zatrzymywał się na krótkie rozmowy ze swoimi ludźmi i ruszał dalej, w pewnym momencie zatrzymał go Wielki Maester, który przekazał mu wiadomość adresowaną do króla na Żelaznym Tronie. Smok rozwinął papier i szybko przeczytał wiadomość. Elia Arryn przetrzymywana wbrew swojej woli i przetrzymywana przez najemników w Volantis? Wybraliście złe miasto panowie...
- Wielki Maesterze, prześlij tę wiadomość do brata Lady Arryn z dopiskiem, że tron postara się mu pomóc. Później przynieś też kruka do mojej komnaty, będę miał list do wysłania.
- Wasza Wysokość takie porwanie to poważna sprawa, co zamierzasz zrobić?
- Poprosić o pomoc kogoś, kto może to załatwić. - Odpowiedział i ruszył do swojej komnaty.
Gdy znalazł się w środku szybko się wykąpał i skończył pisać list do Triarchy Volantis akurat gdy wszedł Maester. Szybko wysłał kruka i podziękował staruszkowi, po czym trochę już zmęczony położył się na łóżku.

Saph po pożegnaniu z bratem zjadła obiad i znów rozpoczęła swe wędrówki po zamku. Akurat tego dnia większość czasu przesiedziała w bibliotece i chodź książki były nadzwyczaj ciekawe jej po głowie wciąż chodziła niedokończona księga znajdująca się w pokoju Daemona. Oczywiście nie przeszkodziło jej to w zagłębianiu się w lekturze przez parę godzin, ani w zabraniu paru książek do swojego pokoju. Jednak czekająca na doczytanie książka nie dawała jej spokoju i w końcu wybrała się do pokoju Daemona. Otworzyła cichutko drzwi i zerknęła do środka, a widząc brata na łóżku była przekonana, że śpi, weszła więc i cichaczem przeszła do biurka, by z niego wziąć starą księgę.

Dae leżał na łóżku z rękoma pod głową i przymkniętymi oczami. Nagle usłyszał ciche skrzypnięcie drzwi i kroki. Były tylko trzy osoby, które straż wpuściłaby do jego komnaty bez pytania go o zgodę. Martin, Visenya i Saph. Ten pierwszy natychmiast ryknąłby swoim basem, aby przekazać po co przychodzi. Ciocia natomiast raczej zrobiłaby podobnie, chociaż delikatnie. Zostawała tylko siostra, która była jedyną osobą, która mogła skradać się do biurka po książkę z Valyrii. Daemon podniósł się i oparł na łokciach.
- Cześć siostrzyczko, słyszałaś, że to nieładnie wchodzić bez pukania? - Zapytał z lekkim uśmiechem.

No, tak ją zaskoczył, że tylko cudem utrzymała książkę w rękach. Odwróciła się szybko lekko rumieniąc i spojrzała zaskoczona na brata.
-No bo ja myślałam, że śpisz... no to budzić nie chciałam... - tak, zakłopotana Saph to na pewno był słodki widok, szczególnie gdy uciekała wzrokiem i przygryzała lekko wargę jak w tej chwili.
A ona naprawdę chciała tylko grzecznie zabrać sobie książkę bez robienia problemów. W końcu lista rzeczy, którymi musiał się zająć Daemon była baaardzo długa, a jej... cóż, ona takiej listy nawet nie miała.

Podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał na siostrę, która zakłopotana stała przy biurku ściskając książkę.
- Słodko wyglądasz gdy tak przygryzasz wargę. Ale wiesz, że ja też chciałem przeczytać tę książkę? - Spojrzał na siostrę z wyrzutem. O tak... Jeśli myślała, że tylko ona wciąż umie zrobić minę smutnego szczeniaczka, to się myliła. - Myślałem, że czytamy ją razem...

No po takim stwierdzeniu zrobiła się cała czerwona i wbiła wzrok w ziemię. W sumie była to też niezła obrona przed wzrokiem brata. Mimo wszystko jednak w zawodach z nią nie miał szans, co już po chwili udowodniła zerkając na niego smutno spod opuszczonego łebka.
-Przepraszam... - powiedziała cichutko. - To może poczytamy teraz?
Niech się Daemon nie łudzi, że mógłby wygrać w takiej konkurencji. Z Saph była aktoreczka pierwszej klasy, nie mówiąc już o umiejętnościach grania na uczuciach brata. To wyćwiczyła wręcz do perfekcji... i w sumie wcale aż tak trudne nie było. Z racji położenia miała spore fory.

Cholera... Tak nie można... Pomyślał, patrząc na patrzącą na niego ze smutkiem Saph. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego co robi siostra, ale nie mógł naprawdę sprawić jej przykrości, w końcu: Czego się nie robi z miłości?
- Chyba nie ma nic czym dzisiaj musiałbym się zająć. - Westchnął i zrobił miejsce na łóżku. - Wskakuj siostrzyczko, tylko żebyśmy nie usnęli tak jak ostatnio.

Gdy tylko to usłyszała uśmiechnęła się i wskoczyła do jego łóżka. Ułożyła się wygodnie i przytuliła do brata, po czym zaczęła szukać miejsca, gdzie skończyli ostatnio. Po smutku sprzed chwili nie było najmniejszego śladu. Ale cóż, jakoś musiała braciszka ugłaskać, a to był najlepszy sposób.
-O! Tutaj skończyliśmy - pokazała Daemonowi i podała mu książkę, by zaczął czytać.

Gdy tylko się zgodził, siostra natychmiast wskoczyła na łóżko, przytuliła się i zaczęła szukać strony, na której skończyli. Po niedawnym smutku nie było już śladu. No tak... Słodka siostrzyczka lubi wykorzystywać swój urok.
Dae uśmiechnął się, gdy pokazała mu stronę, ale nie zaczął czytać. Zamiast tego wpatrywał się w Saph, kochał siostrę z całego serca, a wkrótce miał się z nią w końcu związać na dobre i na złe. Chociaż ten ślub ich związku właściwie bardzo nie zmieni, zwykła formalność.
Zaniepokojona jego milczeniem Saph uniosła główkę i spojrzała na niego swoimi pięknymi, fioletowymi oczami. Smok spojrzał w nie, myśląc o tym jak szczęśliwym jest mężczyzną, mogąc patrzeć w te oczy każdego poranka, po czym pocałował siostrę. Nie był to jednak taki krótki buziak jak te wszystkie ostatnio, tylko długi i namiętny pocałunek.
- Mógłbym tu już zostać na zawsze. - Powiedział po pocałunku, patrząc siostrze w oczy.

Saph ułożyła się wygodnie i czekała na rozpoczęcie dalszej części czytania... która jednak nie nastąpiła. Odczekała chwilkę, po czym spojrzała zdziwiona na brata. Jednak zamiast zobaczyć brata wpatrującego się w książkę napotkała jego wzrok. I to wzrok znacznie różniący od tych, którymi zazwyczaj ją obdarzał. Otworzyła lekko usta, jakby chciała coś powiedzieć, nie zdążyła jednak, gdyż jej wargi nagle miały zupełnie inne zajęcie, na co w sumie ich właścicielka nie narzekała. Inna sprawa, że w takich rzeczach wprawy nie miała, pocałunek wyszedł jej więc nieco niezdarnie, no ale się starała...
-Braciszku... - szepnęła rumieniąc się lekko.

Nie mógł oderwać od siostry wzroku, a szczególnie, gdy jeszcze zarumieniła się uroczo po pocałunku.
- Coś nie tak siostrzyczko? - Zapytał, a po usłyszeniu odpowiedzi objął ją i pocałował ponownie. Fakt, że leżała na łóżku już przytulona do niego, tylko tu pomagał. A później pocałował ją jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz...

-N-nie braciszku... skąd... - zdołała powiedzieć cichutko.
W sumie wszystko było w jak najlepszym porządku, a nawet i lepiej. No i kolejne posunięcia braciszka bardzo jej się podobały. W końcu też szło jej to nieco lepiej, jednak szybko się uczyła. I kto by pomyślał, że zwykłe przyjście po książkę się tak skończy... jakoś ona płakać z powodu tej nagłej zmiany planów nie zamierzała. A wręcz przeciwnie, zarzuciła bratu ręce na szyję i mocniej do niego przylgnęła.

Daemon był trochę zaskoczony sytuacją w jakiej się znaleźli. Siostra zawsze była trochę nieśmiała i... konserwatywna, a przynajmniej taką udawała. Spodziewał się, że raczej odepchnie go, lekko przy tym chichocząc, a nie zarzuci na niego ręce i przytuli się mocniej. Jednak jeżeli Saph nie protestowała, a nawet wydawała się zadowolona... właściwie bardzo zadowolona, to on tym bardziej nie miał z tym problemu.
Sięgnął do jedwabnej tasiemki na plecach siostry, która gładko wysunęła się z obdzierganych oczek uwalniając ją od sukni. Ich wargi praktycznie się nie rozstawały, poza momentem, gdy delikatnie przerzucił ją na plecy uśmiechając się z lekkim zawstydzeniem. Tak, nie tylko siostra nie wiedziała do końca co robić, jednak postanowił, że da się ponieść chwili. Gdy ich wargi ponownie się spotkały, poczuł jak jej drobne dłonie rozwiązują jego kaftan. Przez okno wpadały tymczasem ostatnie promienie słońca, zapowiadała się długa noc...

Cóż... kiedy myślała na trzeźwo Saph była bardzo konserwatywna... jak na smoka. Jednak brat się postarał o to, by zdroworozsądkowe myślenie uciekło w siną w dal i nawet nie dopominało się o swoje prawa. Grzecznie poddawała się dotykowi Daemona, a gdy straciła sukienkę nawet sama wykazała się odrobiną inicjatywy, pomagając mu się pozbyć ubrań. W sumie nie do końca wiedziała co robić. Niby matka tłumaczyła jej kiedyś o co w tym wszystkim chodzi, ale były to raczej zawoalowane, wstydliwe sugestie, stąd musiała głównie liczyć na instynkt... no i brata. Prawdopodobnie gwardziści pełniący straż tej nocy nie nudzili się tak, jak zwykle... a nawet by opowiedzieli całkiem ciekawe rzeczy.
Rano Saph obudziła się późno... baaardzo późno. W końcu w nocy miała niewiele czasu na spanie. Przeciągnęła się i ziewnęła cichutko. Była nieco obolała, ale i szczęśliwa jak chyba nigdy wcześniej.